Η σελίδα
είναι λευκή σα χιόνι.
Ψάχνω
λέξεις να ζεστάνω τα χέρια μου.
Ψάχνω
λέξεις να ζεστάνω ότι απέμεινε από ανθρωπιά σ’ αυτόν τον τόπο. Κι είσαι εσύ.
Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ. Είναι εκείνο το παιδί ενός δρόμου, που
γεννήθηκε τραγουδώντας τη φτώχεια του και το είπανε για λίγο Παιδί ενός Κατώτερου Θεού…
Κι ύστερα
είδαν ότι διάβαζε με το ακορντεόν στα χέρια κι έχει μια λάμπα που φωτίζει και
ακόμα κι αν είναι μικρή, το φως της λάμπει σα να’ ταν μεγάλη. Γιατί το φως και
η ισχύς του, η φλόγα του, είναι ίδια παντού και για όλους. Επομένως, αφού ο
Θεός σημαίνει αγάπη, κατώτερη αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μία. Και φτάνει
για όλους. Και σε βοηθά πάντα να ξαναρχίζεις. Για τη μέρα. Κάθε μέρα.
<<Ό,τι
βλέπεις μπορεί και συνυπάρχει χάρη σε μια λεπτή ισορροπία.>>, λέει ένα
σύνθημα.
Κι ίσως
εννοεί ότι η ζωή μοιάζει κάθε μέρα με τον κεραυνοβόλο έρωτα, όπου ένα μικρό
αναγεννησιακό μωράκι σου τρυπά μ’ ένα βελάκι τα επινεφρίδια, σε γεμίζει
ενδορφίνες και δίνει λόγους στο κεφάλι σου κι άλλους τόσους στην καρδιά σου, ν’
αγαπάνε τον ήλιο, τη φύση, τον άνθρωπο δίπλα τους και, να συμφιλιώνονται κάθε
τόσο μ’ αυτό που βλέπουν στον καθρέφτη μπροστά τους, γιατί, όπως είπε και ο
πρωτοπόρος για την εποχή του Μένανδρος, Κανείς
δεν είναι ξένος, αν είναι καλός.
Μαρία Σχίζα
Φωτογραφία: Esther Markaki, Μανχάταν, Νέα Υόρκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου