Twist the plot…

Τη θυμάται σαν τώρα. Ήταν η Τζίλυ. Κατά κόσμον Γλυκερία και, κατά τη φαντασία του, η πιο υπέροχη φυσικοθεραπεύτρια, που θα μπορούσε να γνωρίσει, αφού είχαν … «πιάσει» οι ευχές των φίλων του,όταν κανόνισε Σαββατοκύριακο για σκι, με την ευκαιρία των παραστάσεων… Και το’ ξερε: Το break a leg, χώρια που ήταν ξενόφερτο, δεν του’ βγαινε ποτέ σε «καλό». Θεωρούσε πως η τύχη έπαιζε ένα περίεργο παιχνίδι και ότι πάντα είχε μια δόση γκαντεμιάς, κυρίως όταν ενθουσιαζόταν πολύ με κάτι. Από δουλειά, μέχρι ό,τι θα μπορούσε να τον αγγίξει συναισθηματικά. Πραγματικά, ένιωθε μόνος σ’ αυτό, κι ένιωθε ο μόνος μ’ αυτό το… περίεργο… «χάρισμα» σ’ όλη τη γη. Έτσι, όταν έσπασε το πόδι του, παρόλο που τα έβγαλε αξιοπρεπώς πέρα με τις παραστάσεις, έγινε η αιτία, η εκδρομή των άλλων, να μην είναι τόσο… εκδρομή. Τη θυμάται λοιπόν σαν τώρα τη Γλυκερία, και θυμάται πως είχε ένα εξεταστήριο γεμάτο λούτρινα  από κείνα που τα ζουλάμε  στην κοιλίτσα τους και λένε I love you και πως του  είχαν γίνει τα ρούχα «ασανσέρ», μέχρι να μπορέσει να ξαναπατήσει στα πόδια του και να αυτοεξυπηρετείται  στο να τα φορά. Η μοίρα όμως έκανε ένα υπέροχο twist the plot, και η τύχη όπως το νόμισμα, γύρισε, κι ο Κωστής, έπαψε να νιώθει ότι για την ίδια την τύχη, ίσως έμοιαζε με τ’ αλογάκια, που τα ξεγελάς με λιλιπούτειους χιονένιους κύβους από ζάχαρη. Είχε περάσει λοιπόν αρκετός καιρός, από εκείνο το τόσο επεισοδιακό Σαββατοκύριακο και η προσπάθεια για την πλήρη αποκατάσταση του Κωστή, ήταν μεγάλη, γιατί, παρόλο που ουσιαστικά ήταν μόνο ένα σπασμένο πόδι, του είχε αποσυντονισθεί  όλη του η κινητικότητα από την πτώση και ενώ σιγά-σιγά τα κατάφερνε να ανακτήσει τις σωματικές του δυνάμεις, συναισθηματικά αδυνατούσε να ακολουθήσει την όλη εξέλιξη. Και την ξανάφερε στο μυαλό του όπως ακριβώς ήταν: Με κείνη την κούπ bob καρέ και το ατίθασο κοτσιδάκι που εξείχε, και τα εκφραστικά γκριζογάλανα μάτια της. Διαβάζοντας το μήνυμά της που τον ρωτούσε για τα νέα του κι έλεγε πως θα έρθει να τον βρει, δε μπόρεσε να μη χαμογελάσει και να μη θυμηθεί τη συμβουλή της σοφής γιαγιάς Εμμελίνας, που έλεγε: Να μην ξεχνάτε να πλένετε τα δόντια σας και να χαμογελάτε.

Ναι, τώρα το ήξερε καλά: Η ζωή είναι αγώνας. Και το πόσο ωραία είναι, το καταλαβαίνεις μόνο, όταν αγωνίζεσαι.

Μαρία Σχίζα