Όσο η πόλη φορά τα «καλά»
της, όλοι ψάχνουμε να πούμε έως και να πιούμε κάτι γιορτινό. Όμως τα πραγματικά
«εορταστικά» μηνύματα είναι αυτά που για να τα βρεις, τ’ ακούς με την καρδιά
και σου δίνουν το πνεύμα εκείνο, που συναντάς, όταν περπατάς πόλεις και
γειτονιές. Είναι μηνύματα που αν τα διαβάσεις ανάποδα, ίσως μπαίνοντας με τρόπο
στη σελίδα της ζωής σου, σε κάνουν να γελάσεις, μα τώρα, τα διαβάζεις και τα
βλέπεις στον τοίχο της πόλης, έναν τοίχο που δε φύτρωσε κισσός για να τον
«πνίξει» με τη φυλλωσιά του, μα, κάπου-κάπου παίζανε "κρυφτό" παιδιά, που τώρα
τρώνε τη γενειάδα τ’ Άη-Βασίλη, γιατί είναι από «μαλλί της γριάς». Κι ύστερα,
παίζουμε με τα πατίνια σε χορό, κι όλο φοβάσαι και φοβάμαι τις επίδοξες παντός
είδους αρσενικές και θηλυκές Ευρύκλειες, που αναγνωρίζουν τα σημάδια στο κορμί
και όχι την αγάπη στην καρδιά μας. Μα, συνέχισε, με την πνοή του Οδυσσέα, να
ψάχνεις την Ιθάκη σου,
Κι εγώ, σαν άλλη νοσταλγός
,το νήμα, θα υφαίνω,
Γιατί, να ξαναρχίζεις
μπορείς,
Και με την τελευταία σου
πνοή…
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου