ΕΦΥΓΑ/ΕΜΕΙΝΑ

Θυμάμαι τη μέρα που έφυγα.

Πούλησα τα μισά μου πράματα. Κάποια τα άφησα σε φίλους, κάποια απλά τα άφησα απροσδιόριστα πίσω.

Μια τσάντα μόνο checkin έκανα με την Ryanair κι αυτή την πλήρωσα. Σκέφτηκα: ποιος ξέρει πόσο θα μείνω;

Ήμουν γνωστή για το φευγιό και τις επιστροφές μου. Πάντα επέστρεφα στους ανθρώπους μου στη Σαλονίκη.

Άφησα εκείνο το υπέροχο σπίτι στην Ιπποδρομίου. Τρόμαξα τον συγκάτοικο μου καταλάθος στον ύπνο του λέγοντας, ‘Γιάννη, φεύγω, θα με βοηθήσεις με το στρώμα;’ Δε μπορούσα να το κατεβάσω μόνη μου. Ο Γιάννης έντρομος τινάχτηκε λέγοντας με τρεμάμενη φωνή ‘Ξεεεεεεεεεεεχασα!’

Το είπε μ’ ένα τρόπο σαν να είχε ξεχάσει το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Σαν να είχε ξεχάσει το φαγητό στο φούρνο όλη νύχτα και καίγονταν το σπίτι. Σαν να είχε ξεχάσει το πορτοφόλι, τα κλειδιά και την ταυτότητα του στην Ισλανδία. Πεθάναμε στα γέλια. Σηκώθηκε απευθείας και με βοήθησε να κατεβάσουμε το στρώμα. Ποτέ δεν ξεχνώ πόσο με φρόντισες, Γιάννη.

Έφευγα αλλά έκανα σαν να μην έφευγα, όπως και όλοι οι δικοί μου. ‘Έ σ ‘ενα μήνα πάλι τα λέμε’, έλεγα και γελούσαμε. Οι φίλοι μου βάζανε στοιχήματα πόσο πολύ θ’ αντέξω. Με πήγαν στο αεροδρόμιο. Πρώτη φορά στη ζωή μου θα πήγαινα στην Αγγλία κι αυτό για να μείνω. Ούτε δοκιμαστικά ούτε τίποτα. Θυμάμαι τη Μάρα και τη Φώνη να γελάνε και τον κόμπο στον λαιμό μου περνώντας τον έλεγχο διαβατηρίων.

Και μετά, έμεινα.

Στο Λονδίνο, ήταν η πρώτη φορά που θα έμενα. Δεν έφυγα ξανά. Κι όταν λέω έμεινα, δεν εννοώ μόνο γεωγραφικά. Εννοώ πως έμεινα στον εαυτό μου και με τον εαυτό μου. Έμεινα επιμένοντας στην απόφαση μου. Δε θα ξαναφύγω από όσα μπορώ να κάνω, σκέφτηκα πολλές φορές, όταν απελπίστηκα. Με δουλειά, χαρά, δυσκολία και γινάτι άρχισε ο κόσμος να μου δίνεται.

Είναι σκληρό να φεύγεις από τον τόπο σου γιατί η σκληρή σου δουλειά δεν έχει αντίκρυσμα.

Κι αυτό μπορεί να μη συμβαίνει σε όλους, κάποιοι είναι ευλογημένοι ωστέ και μένουν και ευτυχούν. Τους χαίρομαι πολύ και τους ζηλεύω πολύ.

Έφυγα από την Ελλάδα κι έμεινα στην Αγγλία. Κάθε μέρα μου δόθηκε και κάτι καινούργιο. Σιγά σιγά, με πολλή πειθαρχία, από το καθόλου στο κάτι και μετά στο περισσότερο. Γέμισα ανθρώπους. Γέμισα εμπειρίες. Έγινα ελεύθερη.

Δεν υπάρχει τόπος που να μου λείπει πιο πολύ από τον τόπο μου κι αυτό το λέω για επιβεβαίωση του κανόνα ‘η ελευθερία έχει κόστος’. 

Δε θα άλλαζα τίποτα. Έκανα συμφωνία με τον εαυτό μου, ένα μεσημέρι του Νοέμβρη, το 2011, να αλλάξω τη ζωή μου. Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα πραγματικά με τον εαυτό μου. Πρέπει κάποτε να το κάνουμε κι αυτό, αλήθεια.

Η αλλαγή υπήρξε πάντα η πιο σωστή απόφαση που πήρα.

Και μέσα σ’ αυτή την σταθερή αλλαγή μεγαλώνει η αγάπη μου για τους ανθρώπους μου κι όσα κάνω κι αυτό που είμαι. Και για όλα τα καινούργια, τα θαυμαστά, τα μαγικά, που έρχονται.

Καλή μας χρονιά και καλές αλλαγές!

Αγγελική Κίτρινη