Το κορίτσι με τις ανεμώνες…

Εκείνη αγαπούσε τη Μέλανι από το Μυστικό σιδηρόδρομο και η ζωή της, είχε πάντα μια αίσθηση από τα γαλλικά ζαχαροπλαστεία, όσο κι από τον κινηματογράφο της ίδιας χώρας, που οι ταινίες του, είχαν πότε ψαλμούς, πότε παροιμίες και βόλτες με ποδήλατα… Μα, κι απ’ άλλες ταινίες, που έφτιαχναν ζωές, από ηρωίδες, που, αν όντως υπήρξαν ποτέ, ή Μάη θα’ χαν γεννηθεί, ή ένα Δεκέμβρη, που κάνεις βουτιές στο χιόνι, ή τον Αύγουστο, που’ναι ο μόνος μήνας που’ χει γούστο…

Είχε μεγαλώσει με τα όνειρα του κοριτσιού από το Tiffany’s, ωστόσο, το δικό της πρωινό περιλάμβανε μόνο γάλα και μπισκότα. Καρύδας και σίκαλης αντίστοιχα. Ήταν κέρινη, ρομαντική, ελεύθερη. Ήταν η Ιωάννα και το όνομά της ήταν αυτό που σήμαινε για τη ζωή του Νώντα , κι άλλο τόσο στα θρησκευτικά: Δώρο Θεού.

Ο Νώντας ήταν ο γιος της Ευρυδίκης, κι επιστήθιος φίλος της Ιωάννας, κι ενώ με οποιονδήποτε άλλον, βαριόταν να γυρίσει ακόμα και πλευρό, με το Νώντα κατάφερε να γυρίσει την Ευρώπη με τραίνο, όπως είχαν όνειρο από παιδιά και μάζεψαν εμπειρίες που αν τις διηγηθούν, θα’ ναι σα να μοιράζουν σοκολάτες.

Αυτό που κράτησε από το ταξίδι η Ιωάννα, εκτός από τα σπαρταριστά ανέκδοτα του Νώντα, ήταν μια ξενάγηση σ’ έναν τόπο όλο ανεμώνες, που το χρώμα τους μάγεψε τη φλόγα που’ χε μέσα της για ζωή, τη δρόσισε και τη μέρεψε, μιας και η έμπνευση που της έδωσε για να πιάσει και πάλι τα πινέλα στα χέρια της και ν’ αρχίσει να αφήνει την καρδιά της, κόκκινο μήλο στον καμβά, ήταν πάλι πηγή ονείρων και μια πιστή αντιγραφή του πιο ιερού δώρου που της έδωσε απλόχερα η ζωή: της φιλίας εκείνης, που σώζει πάντα τα πιο πολύτιμα κομμάτια μας.

Μαρία Σχίζα