Μπρούκλιν , 2020…
Το να γνωρίζεις πόλεις,
ανθρώπους κι εποχές, μόνο ευλογία μπορεί να είναι. Ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα
που θα ζούσε με τον Αντρέ, μακριά απ’την οικογένεια και το νησί της, εκεί όπου
το παραδοσιακό στόλισμα είναι ξύλινες μινιατούρες-καραβάκια, δείγμα άψογου
μοντελισμού, φωτισμένες. Αυτές, μοιάζουν σαν τα γυάλινα μπουκάλια που
μεταφέρουν χάρτινα μηνύματα, γραμμένα απ’ τη δύναμη της νοσταλγίας, στους
θαλάσσιους δρόμους. Ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα, που έβλεπε μια πόλη στολισμένη
με δέντρο, ευρωπαϊκά. Η μέση της πονούσε, όμως το αστείο του Αντρέ, με τη
λούτρινη φιγούρα του Μέσι, να γράφει στη φανέλα Πονάω,την έκανε να γελάσει και την ηρέμησε.
Ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα,
που ήθελε να κάνει δώρα σε όλο τον κόσμο, και παραδόξως, είχε λεφτά γι’αυτό,
όμως «όλος ο κόσμος» της έλειπε. Η οικογένειά της, οι φίλοι της…
Ευτυχώς, στα μάτια του Αντρέ,
είχε βρει ένα κομμάτι που εξισορροπούσε τη νοσταλγία για την πατρίδα, με κάτι
που άντεχε η καρδιά της να το ζήσει σ’ όλους τους τόπους.
Της άρεσε τώρα, να βλέπει τα
σκυλάκια να χαίρονται, που επιτέλους η «τουαλέτα» τους, απέκτησε φως. Της άρεσε
να βλέπει τα παιδιά, να τρώνε σπιτάκια από Μαρς Μέλλοους. Της άρεσε που στα
περισσότερα εμπορικά κέντρα, παίζανε Χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Ενώ τα
μουσικά της ακούσματα, είχαν κυρίως παραδοσιακό ήχο με κάλαντα από το νησί κι
ήταν σχεδόν όπως τα περιγράφει ο Νικηφόρος Λύτρας σε γνωστό πίνακά του, ο
Αντρέ, της χάρισε ένα δίσκο με Φρανκ Σινάτρα, λέγοντάς της πως η τζαζ και
κυρίως η νέγρικη τζαζ, είναι κάτι σαν τα δικά μας δημοτικά.
Ωστόσο, σ’ αυτή τη μουσική,
βρήκε εκείνη έναν τρόπο να ονειρεύεται,
κι εκείνος, έναν τρόπο να
πιστεύει.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου