Λένε πως ευτυχία είναι να
ονειρεύεσαι αυτά που ζεις. Σαν τότε, που, πριν κοιμηθώ, έπαιζα με τα
διαφορετικά χρώματα του παιδικού μου παπλώματος και τις λαστιχένιες κούκλες μου
να ταξιδεύουν πάνω του, θέλοντας να φτάσουν στην άκρη του ουράνιου τόξου και να
βρουν την αγάπη εκεί, περνώντας από την πολύχρωμη υφασμάτινη θάλασσα. Μου άρεσε
να δίνω φωνή και ψυχή, «ντουμπλάροντας» τις κούκλες, που έκαναν φανταστικά
ταξίδια, μέσα από μένα κι έδιναν υπόσταση στις ιστορίες του ημερολογίου μου.
Αργότερα, έμαθα πως οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι ένα ταξίδι και η διαδρομή που
κάνει το βλέμμα τους στον κόσμο. «Είσαι
ό,τι πιάνει το μάτι σου…
Είσαι ό,τι πιάνει η ψυχή σου»,
κι αν θυμάμαι καλά, τις ώρες που δε νύσταζα
στο σχολείο, ο Πλωτίνος είπε πως μια ψυχή δε μπορεί να εκτιμήσει το ωραίο, αν
δεν είναι ωραία η ίδια, κι αν ήταν δυνατό να συμπληρώσουμε κάτι σ’ αυτό, ο
άνθρωπος δε θα είχε ήσυχο ύπνο, παράλληλα με ανήσυχη συνείδηση, αν δεν είχε
χώρο να ονειρευτεί.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου