Το ίδιο φεγγάρι…

Η Μιράντα αγαπούσε πολύ το θέατρο, γιατί μιλούσε στην καρδιά της. Στη Σύρο, όπου ζούσε είχε φτιάξει έναν ξενώνα για ορφανά παιδάκια, γιατί πίστευε ότι τ` όνομα του νησιού, θα δώσει στα παιδιά, αυτό που υπόσχεται: Ευτυχία. Ναι. Τ’ όνομα προέρχεται από το Σείριο, που σημαίνει «ευτυχισμένος». Η Μιράντα λοιπόν, χρησιμοποίησε τη σοφία που της άφηνε το δικό της όνομα, συνώνυμο της θεάς Αθηνάς, έτσι ώστε να δίνει βοήθεια. Κερνούσε τα παιδάκια τοπικά γλυκίσματα και τους έλεγε αυτό που πίστευε ακράδαντα, για να τα κρατά αισιόδοξα: Οι άλλοι είμαστε εμείς. Τα παιδιά τη φώναζαν περιπαιχτικά Μιραντολίνα, από το έργο Λοκαντιέρα, κι εκείνη γελούσε κι απαντούσε λέγοντας πως όλοι, όπου κι αν είμαστε, βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι. Και το καλύτερο είναι να το βλέπουμε αισιόδοξα, φωτεινό και γεμάτο. Κι έλεγε πως μια νύχτα, η γιαγιά της τη φίλησε και της είπε ένα παραμύθι, για το χιονάνθρωπο που ήθελε να πάει στο φεγγάρι, μα έμεινε πίσω κι έμαθε στα παιδιά να τραγουδάνε τα κάλαντα. Έτσι, είπε η γιαγιά και το ξανάπε τώρα το μικρό της «μπισκοτάκι», σα συμβουλή, «κάποιες φορές, δε χρειάζεται να είσαι στην κορυφή, για να κάνεις το καλό. Αρκεί να είσαι, εκεί που σε χρειάζονται.»….

Μαρία Σχίζα