"Η κουβέρτα των Χριστουγέννων"

"Έλα κι η γωνίτσα μας καρτερεί να ρθείς Σου έστρωσα Χριστούλη μου για να ζεσταθείς". Πάνε χρόνια που η μαμά μου επιμένει να μου λέει κάθε χρόνο αυτές τις μέρες τούτο το ποιηματάκι τονίζοντας το τελευταίο δίστιχο. Πάνε χρόνια που επιμένει να στρώνει κάθε φορά μια μεγάλη κουβέρτα δίπλα στο τζάκι την Παραμονή των Χριστουγέννων " για να ζεσταθεί ο Χριστούλης σε μια γωνιά τούτο το κρύο βράδυ. Σα παιδί αναρωτιόμουν αν το εννοεί και μετά άφησα τη καρδιά να σκεφτεί. Εκείνη η κουβέρτα ήταν για το κάθε "Χριστούλη" που έχει ανάγκη λίγη φροντίδα κάθε μέρα. Εκείνη η κουβέρτα ζέσταινε την αγάπη που ξυπνά δειλά τούτες τις μέρες. Φρόντιζε να τυλίξει μια γιορτή που έχει πρόσωπο που φορά το χαμόγελο όλων των αγαπημένων μας αυτών που η απόσταση τους κρατά μακριά, αυτών που "λείπουν" αλλά και αυτών που είναι εδώ και μας κρατούν το χέρι. Όλων αυτών των απλών ανθρώπων που για τη καρδιά μας είμαι ήρωες, οι δικοί μας ήρωες. Αυτοί που τούτες τις μέρες αρκούνται σε μια αγκαλιά, σ'ενα χαμόγελο, σ'ενα σ'αγαπώ, σ'ένα ευχαριστώ που ανυπομονούν να ανανεώσουν μαζί μας την ίδια υπόσχεση ότι θα είναι εδώ για εμάς και ότι θα είμαστε εκεί γι'αυτούς. Οι άνθρωποί μας λοιπόν είναι που κάνουν ξεχωριστή τη κάθε μέρα γι'αυτούς στρώνουμε τη καρδιά μας γιατί αυτοί είναι η μαγεία μας...

Λένια Κουτέρη