Ερατεινή,
Αύγουστος 1990( …ή κάπου εκεί…).
Λένε,
πως η προσωπική μας Πρωτοχρονιά, είναι τα γενέθλιά μας. Κι ότι, όταν ο Θεός
αγαπάει έναν άνθρωπο, του δίνει καλούς γείτονες. Ξεφυλλίζοντας και «χαζεύοντας»
τα παιδικά μας φωτογραφικά άλμπουμ, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την πρώτη
μου επαφή με την οδήγηση… (γιατί η αγάπη μου για τα μακαρόνια, ξεκίνησε πολύ
πιο πριν, εξ απαλών ονύχων και βάλε…). Παρόλα αυτά, για αρκετά καλοκαίρια,
ήμασταν στον επίγειο Παράδεισο της μακαρονάδας φούρνου κι η αλήθεια είναι, πως
μέχρι σήμερα, καλύτερη δεν έχω φάει.
Συνοδευόταν
με αστεία και «πειράγματα», που δεν τα ξεχνάς ούτε στα 100 σου, και αργότερα,
ήρθε η εμπειρία της οδήγησης, μια σχέση αγάπης, που ευτυχώς για τον υπόλοιπο κόσμο
δεν ευοδώθηκε μέχρι σήμερα. Μεταξύ μας, είχα αρχίσει να «φλερτάρω» με τον…
«παιδικό… τζόγο», βάζοντας και ξαναβάζοντας «κέρμα» για μια πολυπόθητη βραδινή
κούνια μπέλα με τον προπάππου του Ντάμπο του ελεφαντακίου, (ω, ναι, θα μπορούσε
κάλλιστα), οπότε, μάλλον καλύτερα. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι σε κάτι
τέτοια καλοκαίρια, οδήγηση μπορεί να μη μαθαίνεις, αλλά μαθαίνεις να ηρεμείς τη
θάλασσα μέσα σου.
Αφιερωμένο τους ανθρώπους
που ήταν εκεί, πολύ πριν αυτό το κείμενο γίνει ιστορία…
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου