Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Βαρκελώνη…

Στην πιο ερωτική πόλη, θέλεις απλά να ζήσεις όλη σου τη ζωή…

Και ξυπνάς ένα πρωί, με τη φωτιά στα φρένα, τα μυαλά στα τραίνα…

Και σ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου, που ζωγραφίζει τις Καρυάτιδες όπως τις γέννησε η μάνα τους, μα τους δίνει και κίνηση animation, απ’ αυτή που σου δίνει την ελευθερία να κυνηγάς τις ωραίες πεταλούδες με τα γαλάζια τους φτερά. Τις πεταλούδες που δε συναντήθηκαν με δεινόσαυρο, για να του κάνουν μια ωραία μετάλλαξη, μα βρίσκουν καταφύγιο στην παλιά αναμμένη λάμπα και καμιά φορά, στα τραγούδια κάποιας μπάντας, που παίζει δίπλα σε κάποια ήρεμη θάλασσα.

Κι αν η δική σου πριγκίπισσα δεν ήταν ποτέ Καρυάτιδα;

Αν έμοιαζε μ’ όλου του κόσμου τις Χιονάτες, που ένα φιλί αμόλυντο, τους χαρίζει τη ζωτική πνοή, που ακόμα και την ωραία Κοιμωμένη μαζί με το μυστικό ξύπνησε, και την άφησε να δώσει δακτυλικό αποτύπωμα- «καρδούλα» από το τρυπημένο με αδράχτι δάχτυλό της στης ζωής της το πεντάγραμμο…

Αν ήταν η ίδια η Ποίηση της ο δρόμος και τα όνειρά της άνθιζαν, σα βήματα ανάμεσα σε ποδήλατα, που μια Πρωτοχρονιά, λέει, θα πάνε σε δρόμους πού’ χουνε μέσα τους τα χρώματα της Βαρκελώνης και την ευχή για καλή χρονιά με τα αστεία souvenir, που απεικονίζουν cupido, εκεί που άμα φας ακτινίδιο, διακτινίζεσαι… Ναι, εκεί που ακόμα κι ο βασιλιάς, πάει μόνος του…!!! Αν σε συντροφεύει στα ταξίδια σου και μένει μαζί σου, για ν’ ανθίζει πάντα, όπως ανθίζει η βυσσινιά απ’ την ώρα που την αγαπά ο ήλιος…

Και το φιλί να’ ναι ζωή, και να’ χει πάντα γεύση κρέμα φράουλα…

Σαν παγωτό μηχανής στην Αριστοτέλους, Δεκέμβρη μήνα…!!!!!!!!

Μαρία Σχίζα