«Πάμε μαζί!»…

To 2017 ορίστηκε ως “the year of being together”. Αυτό σημαίνει ότι ίσως είναι καιρός να απαλλαγούμε από τη λογική του «ωχαδερφισμού» και το ρήμα «νοιάζομαι»  να μη μας φαίνεται ως ένα ακόμα τετριμμένο «έθιμο» των γιορτών στο πλαίσιο του κενού που πρέπει να καλυφθεί ανάμεσα στο να λέμε κάλαντα και να τρώμε γαλοπούλα, και να’ χουμε κι ένα καλό κρασί, για να συμπληρωθεί το φαγοπότι. Σημαίνει αυτό που κλείνει μέσα του τη γιατρειά της ψυχής, την ομορφιά της τριβής και της ανάγκης που έχουμε αυτές τις μέρες ν’ αγγίζουμε πάλι σαν παιδιά, αυτά που μας ενώνουν, παρά όσα μας χωρίζουν, συμπλέοντας προς αυτά. Κι έτσι αληθινά Χριστούγεννα, θα σημαίνει  πάντα να δίνεις. Να δίνεις κι απ’ αυτό που δεν έχεις. Αυτό είναι το νόημα της αληθινής αγάπης. Πριν από χρόνια τέτοιες μέρες, ο Έριχ, τραπεζικός υπάλληλος, είχε βρει την Ιρίνα να κρυώνει και να ψήνεται στον πυρετό, κι έτσι την πήρε αγκαλιά, γιατί έξω χιόνιζε, και το κορίτσι κόντευε να κάνει σπασμούς και πονούσε. Την πήγε ως το πρόχειρα στημένο ιατρείο της Μέγκ, της συζύγου του, που λειτουργούσε και ως κατάλυμα, και αφού τη φρόντισαν με τα κατάλληλα φάρμακα, κάνοντας στον τοίχο, σκιές από ζωάκια για να παίζει και να μην καταλαβαίνει ότι πονάει, ξεκίνησαν τις τυπικές διαδικασίες υιοθεσίας για κείνη από αυτούς, μιας και οι ίδιοι δεν είχαν δικά τους παιδιά. Η ιστορία αυτή είναι σχεδόν αληθινή κι απ’ τις πιο αγαπημένες ιστορίες της Μαντίνας, εδώ και αρκετά Χριστούγεννα. Έτσι, η δασκάλα της, η Αλίνα, παίρνει πάντα μαζί της μια υδρόγειο σφαίρα, κι όλο της την επαναλαμβάνει, πάντα διανθίζοντάς την. Και πάντα καταλήγει, Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω για να σώσεις, να τον σώσουμε μωρό μου! Τρέξε, τρέξε μικρούλι! Πάμε μαζί!

Μαρία Σχίζα

Φωτογραφία: Μαρίνα Τσιγονάκη