Τα πλάσματα που πετούν στον
ουρανό, είναι καλοί οιωνοί ζωής κι ελευθερίας και μας κάνουν κοινωνούς του
τραγουδιού που ζητά πάντα να βρίσκεται δίπλα μας τόσο στον πόνο, όσο και στη
χαρά. Είναι εκεί, για να μας υπενθυμίζει πως η ζωή μια φορά μας δίνεται, αλλά
αν κάνεις όλα τα «πρέπει» που θα βρεις, να’ ναι έτσι όπως εσύ τα θέλεις και τ’
αντέχεις, φτάνει και περισσεύει κιόλας. Είναι η ζωή, που σου δίνει το «τώρα» ν’
αγαπάς, το «μέλλον» να προσμένεις. Και το «
υπόρρητα αισιόδοξο», το μήνυμα που λαμβάνει ο εγκέφαλος, είναι ότι ζωή υπάρχει ακόμα κι όταν δεν το περιμένεις,
ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις, ακόμα κι όπως δεν το περιμένεις.
Γιατί υπήρξαν, υπάρχουν και
θα υπάρχουν, πάντα άνθρωποι, που «οι
δυναμίτες της ψυχής τους σπάν’ την πέτρα»…
Μαρία Σχίζα
Φωτογραφία: Παναγιώτα Καρπούζου (προσωπικό αρχείο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου