Το 1972, γίνεται σαν σήμερα, η
τελευταία αμερικανική αποστολή στη σελήνη. Σ’ αυτή τη σελήνη που σε κάνει να
ξεχνάς τον κανονικό σου πονόδοντο και να θυμάσαι μόνο… το… "μεταφορικό". Ναι,
αυτόν. Που ουσιαστικά, σε «χτυπάει» στο «παρασυμπαθητικό», το ενεργοποιεί, αγγίζει
τη θάλασσά σου, τόσο στο κορμί, όσο και στην ψυχή, κι όσο σε κάνει να φοβάσαι
να κοιτάς, άλλο τόσο είσαι έτοιμος να προχωρήσεις. Γιατί, περισσότερο από
έτοιμος, θα είσαι πάντα έντιμος.
-Τι θα μου πάρεις για
τα Χριστούγεννα;
- Την πίεση…!!!, λέει τώρα το τρέχον αστείο…
Μα, είμαι σίγουρη, πως είμαστε
πλέον έτοιμοι, όσο και έντιμοι, ν’ αφήσουμε το χρόνο να περνά μόνο με φίλους
και για φίλους. Να σφίξουμε τα δόντια και τα χέρια. Να δώσουμε όλο μας το αίμα.
Με φλέβες δυναμωμένες και λέξεις δυναμικές. Όπως παλιά, έτσι και τώρα.
Απλοί, γενναίοι, ερωτευμένοι.
Να κυνηγάμε ως το φεγγάρι, την καθαρή πλευρά της ζωής, τη γεμάτη, και το διαμάντι
της θάλασσας.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου