Εις τον αχνό…

Χριστούγεννα, Σύμη…

 Η ομορφιά ήταν τόση και το κρύο ακόμα περισσότερο…

Έξω ο τόπος άχνιζε ένα χρώμα πορτοκαλί, που θεωρείται ένα από τα πιο χαρούμενα κι ευλογημένα χρώματα που αφήνει ο ουρανός να χρίσει ετούτον τον τόπο…

Η Κλαίρη, αγκάλιασε το γιο της, που μόνο το σπασμένο του χέρι δεν τον ενοχλούσε, αφού η γιαγιά τον κανάκευε φτιάχνοντάς του τις αγαπημένες του τραγανές τηγανίτες  και οι φίλοι του είχαν μετατρέψει το γύψο του, σε κινητό «λεύκωμα» με ζωγραφιές, ευχές και σόκιν στιχάκια… Είχε φοβηθεί πολύ, όμως ο Μίλτος, είχε μπει μόλις στην εφηβεία κι έκανε τον ατρόμητο και το γενναίο, παριστάνοντας ότι ο πόνος ούτε που τον άγγιζε. Κάποια στιγμή, η Κλαίρη, βγήκε , κι ο γιος της την ακολούθησε χωρίς να τον αντιληφθεί. Από το στόμα της βγήκαν «δαχτυλιδάκια αέρα», που σχηματίστηκαν από το κρύο  κι ο Μίλτος την έκανε να γελάσει λέγοντας: «Μανούλα!! Καπνίζεις;;;»

Τα Χριστούγεννα ήταν εκεί κι ο μικρός της ήρωας ήταν ο δικός της «Άη-Βασίλης» και είχε πάντα δίκιο…!!! Το αστείο του ήταν έξυπνο. Σαν εκείνον. Τα Χριστούγεννα ήταν εκεί. Ήταν μαζί. Και τα καλύτερα, ήταν μπροστά τους.

Μαρία Σχίζα