Η Θάλεια περπατούσε και
νύσταζε. Ήθελε να πέσει, να κοιμηθεί, και, να ξυπνήσει Ρίτα Χέϊγουορθ. Το’ λεγε
αυτό από μικρή όταν την «πείραζε» κάποιος και πείσμωνε μαζί του. Ήθελε να δει,
στο όνειρό της, εκείνο το κοριτσάκι που μαγευόταν από τα στιχάκια δαχτυλιδιού
και τα’ λεγε με στόμφο στα παιδικά πάρτυ και στις μαζώξεις συμμαθητών, όταν
μικρά παιδάκια, ίδια στρουμφάκια, μαζεύονταν και «έστηναν» μικρές καθημερινές
«γιορτινές» παραγωγές, «λουσμένες» στο γαριδάκι και το πατατάκι…Ο ένας έπαιρνε
ρόλο σκηνοθέτη κι όλοι οι υπόλοιποι αυτοσχεδίαζαν με βάση τη σχολική τους ζωή
και τις «κλεφτές» ματιές, που έριχναν στο μέλλον. Έτσι, η Δραματική Σχολή, της
φάνηκε «παιχνιδάκι»!!! Η Θάλεια περπατούσε και νύσταζε. Ξαφνικά στο δρόμο απλώθηκε
μια μελωδία από το πλησιέστερο «ξέφωτο». Κάποιος παίζει στο πιάνο το « Happy Birthday». Όλα είναι
όμορφα. Δε νυστάζει πια. Το βήμα της επιταχύνεται. Πλησιάζουν Χριστούγεννα.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου