«Το δωμάτιο»

Το δωμάτιο του 3^ου ορόφου ήταν βαμμένο όπως ακριβώς μύριζε. Οινοπνευματί.  06:30 το πρωί και γύρω μου ακουγόταν πόδια να περπατάνε και τρυφεροί εναγκαλισμοί αφού μια αρκετά νεαρούλα δίπλα μου, είχε μόλις γεννήσει. Δεν ήμασταν βέβαια στη Μαιευτική οπότε άργησα να το καταλάβω. Ένας γιατρός που απ’τη νάρκωση νόμιζα πως μοιάζει στον Tom Hardy κι ο βοηθός του στον Jim Sturges, με διαβεβαίωσαν ότι στην πλύση στομάχου όλα πήγαν καλά γιατί εγώ το μόνο που θυμόμουν ήταν το «Σαντρίνα, Σαντρίνα θα μοιάσεις στη Σαμπρίνα» που έλεγαν στην κολλητή μου που’χε πάρει το μικρόφωνο για το Karaoke με 108 και το «Ελεονόρα πιες το με φόρα» που αντίστοιχα έλεγαν σ’εμένα ενώ αδαώς «κατέβαζα» σφηνάκια. Μου είπαν λοιπόν ότι με μάζεψε με σπασμένο τακούνι κι ακόμα πιο σπασμένη αξιοπρέπεια καθώς είχα λιποθυμήσει φεύγοντας απ’το μπαράκι, μάλλον τρεκλίζοντας, κάποιος που μ’έσυρε ως εκεί που βρισκόμουν τώρα με το ζόρι. Όταν ρώτησα αν άφησε όνομα και στοιχεία στους γιατρούς μου έδωσαν απλά ένα όνομα: Γιάννης. Έκτοτε , δε θυμάμαι τον εαυτό μου να ξαναμεθάει ποτέ, και , δεν ξέρω αν σας το’πα, αλλά πήρα μια απόφαση: πως , τον άνδρα της ζωής μου, Γιάννη θέλω να τον λένε.

Μαρία Σχίζα