Τριαντάφυλλα και σάντουιτς…

Τα πρώτα Χριστούγεννα της Ρόζας, της κόρης της Αγγελικής και του Ανδρέα, και δικού μου «πνευματικού παιδιού». Τη βλέπαμε με το Μιχάλη, να ζωγραφίζει στο block τριαντάφυλλα και sandwich, σαν αυτά έλεγε, που, κερνούσε ο νονός τον κόσμο, στην καντίνα, στην Άφησσο. Γέλασα. Η αλήθεια είναι πως η ζωή του Μιχάλη, μοιάζει με παραμύθι, αλλά δεν είναι, κι ίσως είν’αυτό που τελικά με γοήτευσε σ’ εκείνον. Η μητέρα του, Ελένη, τον είχε μεγαλώσει μόνη της, με πολλή πίστη, μετά από μια σχέση του καλοκαιριού, με κάποιον απ’ την Αφρική, που είχε φύγει, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Ο Μιχάλης, ήταν το εντελώς αντίθετό του, αφού, απ’ τη μητέρα του, ή μάλλον, από την ίδια τη ζωή, είχε μάθει ότι ο ρατσισμός είναι απλώς ασθένεια της εποχής, και η ευγένεια το καθαρό κι ίσως το μόνο, γιατρικό του. Μιλούσε λίγο και με σεβασμό, και μου έμαθε να αγαπάω τη ζωή για τις μικρές και ωραίες της λεπτομέρειες. Στη μικρή μας αναδεκτή, θα μάθουμε, όταν μεγαλώσει, να κάνει τα πάντα στη ζωή της, με όλη της την αγάπη, για να μην κουράζεται ποτέ, και, για να αισθάνεται πάντα μωράκι, όπως τώρα, που ξεκινάει με χαρά τη ζωή της. Άλλωστε, το ίδιο έκαναν και κάνουν και οι γονείς της, καθώς όλοι μας πιστεύουμε, πως χαμένος στη ζωή, βγαίνει αυτός που δεν παλεύει με τους «δράκους» του.

Μαρία Σχίζα