Στις γειτονιές…

Αν μου ζητούσαν ν’ αφιερώσω κάπου μια καλή στιγμή από αυτή τη χρονιά σίγουρα θα ήταν δύσκολο. Σε μια δύσκολη χρονιά λοιπόν μαθαίνεις τους ανθρώπους που σ’ έμαθαν λίγο-πολύ στα δύσκολά σου. Κι επειδή για όλους ίσως είναι κάπως έτσι, θα το κάνω αυτή τη φορά για όλους. Για όλους τους « δίπλα-δίπλα», τους  «βήμα-βήμα» και τους «μπορείς! Συνέχισε!». Μα, πιο πολύ, για όλους όσοι κρατάνε ζεστές, ιστορικές γειτονιές στην καρδιά τους. Γειτονιές που κατοικήθηκαν από ανθρώπους, που σου σκάλιζαν τις μνήμες, για να μένει αυτό που σε πονάει πίσω, να οδηγείται στην εξαΰλωση , αν θες, και να εξαγνίζεται, γυρίζοντας το ρού της ιστορίας, το νόμισμα και το ποτάμι, για να μπορείς να αντέχεις και να προχωράς. Σ’ αυτές τις γειτονιές λοιπόν, που άφησαν ανεξίτηλο άρωμα και χρώμα σ’ αυτό τον κόσμο, και στους ανθρώπους εκείνους που, πάντοτε γενναίοι, συνεχίζουν με άξονά τους την αγάπη , την ομορφιά, και τον πολιτισμό, που αλλάζει κυρίως από τον τρόπο σκέψης μας. 

Μαρία Σχίζα

Το ίδιο φεγγάρι…

Η Μιράντα αγαπούσε πολύ το θέατρο, γιατί μιλούσε στην καρδιά της. Στη Σύρο, όπου ζούσε είχε φτιάξει έναν ξενώνα για ορφανά παιδάκια, γιατί πίστευε ότι τ` όνομα του νησιού, θα δώσει στα παιδιά, αυτό που υπόσχεται: Ευτυχία. Ναι. Τ’ όνομα προέρχεται από το Σείριο, που σημαίνει «ευτυχισμένος». Η Μιράντα λοιπόν, χρησιμοποίησε τη σοφία που της άφηνε το δικό της όνομα, συνώνυμο της θεάς Αθηνάς, έτσι ώστε να δίνει βοήθεια. Κερνούσε τα παιδάκια τοπικά γλυκίσματα και τους έλεγε αυτό που πίστευε ακράδαντα, για να τα κρατά αισιόδοξα: Οι άλλοι είμαστε εμείς. Τα παιδιά τη φώναζαν περιπαιχτικά Μιραντολίνα, από το έργο Λοκαντιέρα, κι εκείνη γελούσε κι απαντούσε λέγοντας πως όλοι, όπου κι αν είμαστε, βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι. Και το καλύτερο είναι να το βλέπουμε αισιόδοξα, φωτεινό και γεμάτο. Κι έλεγε πως μια νύχτα, η γιαγιά της τη φίλησε και της είπε ένα παραμύθι, για το χιονάνθρωπο που ήθελε να πάει στο φεγγάρι, μα έμεινε πίσω κι έμαθε στα παιδιά να τραγουδάνε τα κάλαντα. Έτσι, είπε η γιαγιά και το ξανάπε τώρα το μικρό της «μπισκοτάκι», σα συμβουλή, «κάποιες φορές, δε χρειάζεται να είσαι στην κορυφή, για να κάνεις το καλό. Αρκεί να είσαι, εκεί που σε χρειάζονται.»….

Μαρία Σχίζα

«Το δωμάτιο»

Το δωμάτιο του 3^ου ορόφου ήταν βαμμένο όπως ακριβώς μύριζε. Οινοπνευματί.  06:30 το πρωί και γύρω μου ακουγόταν πόδια να περπατάνε και τρυφεροί εναγκαλισμοί αφού μια αρκετά νεαρούλα δίπλα μου, είχε μόλις γεννήσει. Δεν ήμασταν βέβαια στη Μαιευτική οπότε άργησα να το καταλάβω. Ένας γιατρός που απ’τη νάρκωση νόμιζα πως μοιάζει στον Tom Hardy κι ο βοηθός του στον Jim Sturges, με διαβεβαίωσαν ότι στην πλύση στομάχου όλα πήγαν καλά γιατί εγώ το μόνο που θυμόμουν ήταν το «Σαντρίνα, Σαντρίνα θα μοιάσεις στη Σαμπρίνα» που έλεγαν στην κολλητή μου που’χε πάρει το μικρόφωνο για το Karaoke με 108 και το «Ελεονόρα πιες το με φόρα» που αντίστοιχα έλεγαν σ’εμένα ενώ αδαώς «κατέβαζα» σφηνάκια. Μου είπαν λοιπόν ότι με μάζεψε με σπασμένο τακούνι κι ακόμα πιο σπασμένη αξιοπρέπεια καθώς είχα λιποθυμήσει φεύγοντας απ’το μπαράκι, μάλλον τρεκλίζοντας, κάποιος που μ’έσυρε ως εκεί που βρισκόμουν τώρα με το ζόρι. Όταν ρώτησα αν άφησε όνομα και στοιχεία στους γιατρούς μου έδωσαν απλά ένα όνομα: Γιάννης. Έκτοτε , δε θυμάμαι τον εαυτό μου να ξαναμεθάει ποτέ, και , δεν ξέρω αν σας το’πα, αλλά πήρα μια απόφαση: πως , τον άνδρα της ζωής μου, Γιάννη θέλω να τον λένε.

Μαρία Σχίζα