“My name is Christos, Monte Christos”

-     Αμάν ρε Χρήστο, αμάν πια ρε πουλάκι μου, μέλι έχει το laptop;;;;

Για έναν καφέ ήρθαμε και δεν ξεκολλάς...Τι κάνεις αλήθεια από το πρωί σήμερα εκεί μέσα;;; Γράφεις τα...«Απομνημονεύματά» σου;

-     Περίπου...

-     Α, εσύ είσαι «του γιατρού»!

-     Ο γιατρός το ξέρει;

-     Είναι ενήμερος. Είπε να σου λέμε σε όλα «ναι».

Έλα, λέγε, τι γράφεις;

    - Μια ιστορία για τον Κόμη...

    - Κόμμη, τι κόμμη; Πως λέμε «διώξε πια το μακρυμάλλη για χατίρι καραφλού»;

Ή μήπως τον Κόμη Δράκουλα;;;

-     Ναι στον τελευταίο θα σε προσφέρω για μεζεδάκι όπως πας...Είναι διασκευή για ένα έργο...

-     Το θεατρικό του σχολείου είναι;;; Για να δω...

Έτσι εξηγείται. Κόμης Μοντεχρήστος. Και άσε να μαντέψω: Το διασκευάζεις εσύ με το γνήσιο της υπογραφής. «Είμαι ο Χρήστος κι είμαι στην κοσμάρα μου». Την «κόμισσα της Κέρκυρας» δε βλέπω κι ανησυχώ.

- «Σούζι» φάε και σκάσε

- Κατερίνα με λένε και δε μπορώ να σε βλέπω έτσι...

- Πώς έτσι;;;

- Σαν τον τρίτο ξάδερφο του Καρυωτάκη.

Πέρασαν 4 χρόνια κι ακόμα τη «Bellucci» σκέφτεσαι.

-     Βαλέρια τη λέγαν και δεν έγινε τίποτα μαζί της.

-     Α ναι;;; Οι φίλοι σου άλλα λένε...

-     Φίλοι είναι αυτοί που χαίρονται με την ευτυχία σου.

-     Πω πω βγήκε το γιαταγάνι της εκδίκησης

-     Για μένα «πήρανε τα όνειρα εκδίκηση» σε εκείνο το πάρτι μασκέ που σε γνώρισα. Δε μισώ λοιπόν κανέναν τους. Έχω ξεχάσει.

-     Βρε άσε το «γλείψιμο» και τις παραστάσεις και κοίτα να μάθεις στα παιδιά για «τον άνδρα τον πολύτροπο» εκεί πέρα. Για τον «πολλαβαρυ»   έπρεπε να τους μαθαίνεις βέβαια. Ακούς εκεί «έχω ξεχάσει»! Τι είναι κύριε τα χρόνια να τα ξεχάσεις; Ποιηματάκι τα Χριστούγεννα; Πώς το λέγανε να δεις; Α ναι: «Τα βόδια επάνω του φυσούσαν, όλο το χνώτο τους ζεστό»

-     Έχεις πλάκα, Θα μου λ...

-     Ναι; Θα μου έλεγες κάτι σήμερα κι άμα ξεκίνησες μ’Ελύτη μας βλέπω «Κόκκινο Φεγγάρι, θάλασσες tequila»

-     Σου πάει το μιούζικαλ. Θα κάναμε καταπληκτικό θεατρικό δίδυμο κατά Τουρκία μεριά βέβαια τη σήμερον ημέρα.

-     Ναι βρε! «Όλα τα ‘χε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε» ένα πράγμα. Μην κοιτάς, που ξέρω ότι εσένα «σου φέρνει τρέλα σου φέρνει ζάλη της στιχουργίας η βιοπάλη» και κάνω πλάκα.

-     Τα σκέφτηκα που λες, όλα. Και τα χρόνια εκείνα που λέω πως ξέχασα, κι αυτά. Σου’χει τύχει ποτέ να μη θες να κοιτάξεις πίσω;;; Να ξέρεις πως σε παίξανε για στοίχημα κι όμως να χαίρεσαι που το ζησες; Γιατί αυτό ήμουν για τον Tony. Μια ευκαιρία ν’αποδείξει πόσα πιο πολλά άξιζε από’μένα. Κι η Βαλέρια, το πιο αθώο πλάσμα, το τελειότερο πιόνι. Υπάρχουν όμως άτομα που μετράνε τις αξίες διαφορετικά. Υπάρχεις εσύ. Και θέλω να μάθεις.

-     Πού οδηγεί ο Ελύτης;

-     Πού οδηγεί ο Καβάφης;

-     Να δεις πώς συνέχιζε το τραγούδι:

«Μάνα θα φύγω,

Θα πάω στα ξένα

Αυτός ο τόπος

Δεν είναι για μένα»

-Αυτό ακριβώς. Θα φύγω. Χωρίς χάρτη. Οι μαθητές μου θα διδαχθούν με τον καλύτερο τρόπο για το βασιλιά της Ιθάκης, πριν μου αφιερώσουν κι εμένα τη γνωστή ατάκα απ’το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα»: «Σονέτα να μας τσαμπουνάς, που όλο μας «τη σπάνε»», χα, χα! Εσύ το είχες πει αυτό, θυμάσαι;

- Μην προσπαθείς να με κάνεις να γελάσω. Φεύγεις. Αυτοεξόριστος.

Φυλακισμένος σε σκέψεις. Η χειρότερη φυλακή είναι αυτό.

-     Ελεύθερος, φεύγω. Από σκέψεις και λέξεις.

Κι αν σε ρωτήσουν πού είμαι, πες πως πήγα Monte Carlo! Αμ, πώς!

Μαρία Σχίζα