«Κρύα χέρια ερωτευμένα και ζεστά,
βασανισμένα»… , λέει
μια παλιά παραδοσιακή παροιμία του τόπου μας. Ως τα δεκάξι μου χρόνια, την
ενστερνιζόμουν και χαιρόμουνα κιόλας, γιατί είχα πάντα κρύα χέρια, ό,τι κι αν
έλεγε το μετεωρολογικό δελτίο.
Μεγαλώνοντας
και μαθαίνοντας πως η θέρμη των χεριών ίσως να μη σημαίνει μόνο ένδειξη
κοπιαστικής ζωής, αλλά και χαρά, και φιλικό σφίξιμο, κι ενθαρρυντική χειραψία,
και, θαυμασμό και καλοσύνη κι ευγνωμοσύνη, άρχισα να μη φοβάμαι να ζεσταίνω
σιγά-σιγά και τα δικά μου χέρια, σκουπίζοντας με την ανάστροφή τους τα δάκρυα
αυτού του κόσμου και τα δικά μου δάκρυα.
Και τώρα,
όταν με ρωτάνε τι μέρα είναι αύριο, απαντάω πάντα: μια καλύτερη.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου