«Του φτωχού…»

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που, με ρωτάς καμιά φορά στο δρόμο «τι ώρα είναι;», και μπορεί να καταλήξουμε σε κάποια καφετέρια να μου λες «αβίαστα» τα… «ζόρια» σου, κι εγώ τα δικά μου.

Είμαι απ’ τους ανθρώπους, που, κάθε χρόνο-τέτοια μέρα, αφήνω το κομμάτι «του φτωχού» στο παράθυρό μου, να το τσιμπολογούν σπουργιτάκια που γλυκοκελαηδάνε κι ίσως έχουν μέσα τους την ψυχή κάποιου «φτωχούλη του Θεού».

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που ξέρουν πως η αθωότητά μας βρίσκεται στο αλύχτισμα και το δάκρυ των αδέσποτων σκύλων.

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που πιστεύουν πως η ζωή και η αγάπη, αν δεν πάνε βήμα-βήμα, χάνονται.

Και τέτοιους ανθρώπους θέλω δίπλα μου.

Και νιώθω ώρες-ώρες απίστευτα τυχερή που ως τώρα, τους έχω.

Μαρία Σχίζα