Με είπαν πρόσφυγα. Μου έδωσαν βαλίτσες, χαραγμένες με
κιμωλία, σαν έναν κύκλο, χαραγμένο με κιμωλία, κάτω στο χώμα, από έναν ερημίτη,
που έψαχνε νερό.
Και ο προφήτης, λέει: Σαν τραγουδάκι μου’ μεινες π’ όλο
ξεχνάω τους στίχους…
Με είπαν πρόσφυγα. Είμαι παιδί.
Είμαι το κορίτσι του ατρόμητου Σεβάχ, κι είσαι το αγόρι με τη
βαλίτσα.
Είμαι παιδί.
Και πάντα, μοιάζουμε.
Πάνω στη σκηνή και κάτω απ’ το φεγγάρι, όλοι μοιάζουμε.
Κείμενο: Μαρία Σχίζα
Φωτογραφία: Πέτρος
Σπυρόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου