Ο άνθρωπος με το λευκό βιολί…

Κοιτάζω πίσω. Θυμάμαι μια μικρή ιστορία για τον άνθρωπο με το λευκό βιολί, που αγάπησε εκείνη την κοπέλα που με τα χέρια της σχημάτιζε λέξεις-πουλιά και του έδινε όνειρα. Δεν άκουγε ούτε μια νότα από μικρό παιδάκι μα του έμαθε να νιώθει πιο πολύ αυτή του την αγάπη για τις μελωδίες, αφού καταλάβαινε τι σκεφτόταν να παίξει από τον τρόπο που κινούσε το δοξάρι του.

Λέω τα σπαράγματα αυτής της ιστορίας.

Κοιτάζω πίσω. Στη βροχή. Και στον αέρα. Στα μέσα μας νερά. Άραγε όταν αγαπάς, πώς γίνεται να υπάρχουν γύρω για λίγο έστω «δαχτυλιδάκια καπνού» να διαλύουν τη μαγεία;

Δε μου λείπει το τσιγάρο. Μου λείπει αυτή η φλογίτσα, όταν μ’ ένα σπίρτο ή αναπτήρα, το ανάβουμε.

Μου λείπεις εσύ, που θα μου το έδινες.

Μαρία Σχίζα