΄΄Art is the way΄΄(Τα φώτα της ράμπας)

Η Τέχνη είναι δρόμος. Δρόμος από ’κείνους που όσο περισσότερο βαδίζεις πάνω τους τόσο πιο μεγάλοι φαντάζουν. Κι όμως, βαθιά μέσα σου, ο αιώνιος ταξιδιώτης, ξέρει. Ξέρει ότι ο δρόμος που λέγεται Τέχνη είναι ο συντομότερος για να φτάσεις στο ΦΩΣ το Άκτιστον. Κι εσύ όσο έχεις πνοή, αυτό το φως αναζητάς. Ίσως γιατί ξέρεις καλά πως κάτω απ’ αυτό το φως όλοι γνωριζόμαστε και μπορούμε να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον με το χαμόγελο του ανθρώπου που ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ στην εποχή του παίρνοντάς τη τα φτερά του. Γιατί εκείνος τολμά να ονειρεύεται με μεγάλο πείσμα… Τόσο μεγάλο που η ίδια η εποχή του, υποτάσσεται οικειοθελώς σ’ αυτόν και υποκλίνεται χαμογελώντας μάλλον ευχαριστημένη… Το χαμόγελό της ανήκει σε κάθε άνθρωπο που ΔΕΝ είναι ποιητής, αλλά ελεύθερος. Το χαμόγελό της ανήκει σ’ όλους μας. Στον καθένα.

Μαρία Σχίζα