“In the light…”

«Στο σκοτεινό κελί μιας φυλακής, εκεί που τα φαντάσματα της νύχτας κατοικούνε, εκεί, αν ψάξεις κάποτε θα βρεις έναν ήλιο να δακρύζει κρυφά…». Αυτός ο στίχος, της είχε καρφωθεί στον εγκέφαλο, από χθες κι ένιωθε πως είναι κάποιος στο ξύλινο δωματιάκι της ρομαντικής της σοφίτας και χαράζει νότες φωτεινές στο πάτωμα, αχτίδες ενός πενταγράμμου. Σα σήματα διαδρομής, όταν στη σκηνή του κόσμου, πέφτει black out.

Φωτεινός σηματοδότης στη δική της ζωή, ο μπάρμπα-Μαθιός, ο παππούς της, που, τραγουδούσε πάντα «το’ρημο τ’ αηδόνι, το μοναχό, περπατεί στους κάμπους με τον αητό…», καθώς έφτιαχνε κατασκευές και μικροτεχνίες με καλέμι. Μα σε’ κείνη είχε χαράξει και κάτι άλλο: στην ψυχή της, την αξία της προσφοράς και του δίκιου.

Την είχε πείσει πως η ζωή σχεδόν ποτέ δεν είναι δίκαιη, οι άνθρωποι όμως, οφείλουν να είναι.

Μαρία Σχίζα