ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Στο χειμωνιάτικο πηχτό σκοτάδι μουρμούριζαν οι τελευταίες σταγόνες, που χρύσιζαν στο αντιφέγγισμα των αστραπών και των κεραυνών ως επίλογος των ολονύκτιων «καρεκλοπόδαρων»!

Ενώ η γη έτρεμε από την «κατεβασιά» των δύο ρεμάτων, αποχωρίστηκα το τελευταίο σπίτι του χωριού προς την αγκαλιά του Παναιτωλικού όρους στις 5:30΄ με τον αδερφό μου το Βασίλη και τον πατέρα μου για το καθημερινό μάθημα στο γυμνάσιο του διπλανού χωριού.

 Ένας φακός επιβεβαίωνε, μέσα από το θολό του φως, την πτώση ολόκληρων ελάτων και βράχων. Μέσα στο πλημμυρισμένο ποτάμι τα βράχια και τα έλατα έμοιαζαν να χορεύουν στον τρομακτικό βούισμα και την ταραχή!

Η οργή του νερού παρέσυρε τα γεφύρια και τα κατέστρεψε.   Το πέρασμα του πρώτου ρέματος  έγινε εφικτό με μια μακριά σκάλα. Το δεύτερο όμως, «το Σπαρτόρεμα», ίδιο θάλασσα! …

Ο πατέρας μου επέμενε να γυρίσουμε πίσω, κι έτσι έπρεπε. Όμως εγώ, με την τόλμη της ηλικίας, ανέβηκα έναν τεράστιο πλάτανο, με την τσάντα «χαϊμαλί», για να χρησιμοποιήσω ως αερογέφυρα ένα μεγάλο πλαγιαστό κλωνάρι του. Είχα φτάσει στην άλλη όχθη μα η τόσο μεγάλη απόσταση απ’ το έδαφος μ’ έκανε να δειλιάσω. Υπήρχαν δύο λύσεις: Η μία να γυρίσω πίσω και η άλλη να πραγματοποιήσω «άλμα εις βάθος»! Προτίμησα τη δεύτερη, αφού με το φακό είδα τη λάσπη της «βούλιας» μαλακιά. Πετάω την τσάντα στα «βάτα» να μη χαλάσει ή λερωθούν τα βιβλία και στη συνέχεια προσλασπώνομαι ανωμάλως!

Οι δικοί μου είναι ακόμη στην άλλη όχθη, μου κάνουν νόημα να γυρίσω απ’ το βουνό, αν συνεχιζόταν αυτή η πλημμύρα. Φτάνω πριν το κουδούνι στο Γυμνάσιο Αγίου Βλασίου με παντελόνι πολύχρωμο απ’ τα διαφορετικά χρώματα λάσπης, που κουβάλαγαν οι χείμαρροι σ’ όλη τη διαδρομή. Η ζεστή αγκαλιά του σχολείου απλώνει τη θαλπωρή σ’ όλα τα παιδιά και τους ήρωες καθηγητές.

Ήμουν αρκετά βρεγμένος και άχνιζα ολόκληρος μπροστά στη σόμπα, που ξέραινε και τη λάσπη. Οι συμμαθητές μου, απ’ τα γύρω χωριά, κι αυτοί μούσκεμα! Ήρθαν κι αυτοί για να «γίνουν καλύτεροι άνθρωποι»!

Το μάθημα τελείωσε και με βρήκε μόνο μου η στράτα, μέσα από τα έλατα, σύρριζα στον Αϊ – Λιά του Παναιτωλικού. Γύρισα απ’ το βουνό γιατί διαφορετικά έπρεπε να φιλοξενηθώ από συμμαθητή.

Όλοι ταλαιπωρημένοι, ευτυχώς μόνο σωματικά, μαθητές αυτού του σχολείου «καλύτεροι άνθρωποι»  έγιναν για πολλαπλή προσφορά, μα πιο ευτυχισμένοι και χαρούμενοι, πολύ φοβάμαι πως όχι! Τα δώσαμε όλα και δρομολογήσαμε στην προσφορά και τα τελευταία αποθέματα!  

Γεώργιος Σχίζας