«Όνειρο-Έθιμο»(Νανούρισμα)

Παιδί(αλερτ): Κρυώνω!

(πλησιάζει τη μάνα του):

Μάνα(γλυκιά αυστηρότητα, σφαλίζει τα χείλη της με το δάχτυλο, προτρέπει το παιδί να σωπάσει):

Ζούμε σε χώρα που ποτέ δεν κάνει κρύο…

Παιδί(διακόπτει): Ναι, ρε μαμά, απλά’γω ρε μαμά, κρυώνω ρε μαμά…!

Μάνα(το πλησιάζει, το ηρεμεί, το χαϊδεύει)

Παιδί(κάθεται κάτω, γέρνει το κεφάλι και «κουρνιάζει» στην αγκαλιά της)

Μάνα(ψιθυρίζει):…Και τ’αηδόνια, κελαηδούν πάντοτε δύο – δύο…

Παιδί(χαμογελά)

Μάνα: Σ’αυτό τον κόσμο, θέλω εγώ, πολεμιστής να γίνεις, γενναίος άνδρας, μαχητής μιας ζωής, σαν εκείνης, που ζήσανε οι πρόγονοι! Σαν ήρωες πεθάνανε, σαν έφηβοι χορεύαν… Πυρρίχιο τρελό χορό! Και σαν στον πόλεμο ριχτείς, πάντα κοίταξε πίσω διαμάντια οι πέτρες τους θαρρείς και σύννεφο το χώμα. Τα μάτια δεν αλλάζουνε ποτέ να ξέρεις χρώμα γι’αυτό κι εσύ πάντα να λες: «Σ’ευχαριστώ Θεέ μου!» Κι έχε, καρδούλα γιασεμί, στη μέση του πολέμου!

Παιδί(αποκοιμιέται ευχαριστημένο)

Μαρία Σχίζα