Σκοτάδι πνιγερό
ακολουθούσε τα βήματα εξασκώντας την αφή και τη μνήμη. Μοναδικό φως παρείχαν
πού και πού οι αστραπές που αυλάκωναν τον νυχτερινό ουρανό προκαλώντας ρίγη και
φόβο!
Οι αναμενόμενοι
καταρράκτες τ’ ουρανού ήταν πιο βιαστικοί από μας, θα ’λεγε κανείς πως έτρεχαν
να προλάβουν εμάς μαζί με κάποια κακόμοιρα άγρια ζώα που βιάζονταν να κρυφτούν
για ν’ αποφύγουν τη μανία της κακοκαιρίας. Τα πόδια ανίχνευαν το έδαφος γρήγορα
– γρήγορα μήπως προλάβουν τη θεομηνία.
Όμως τα μαύρα σύννεφα ορθάνοιξαν τις θύρες τους με αποτέλεσμα το νερό να
δημιουργεί χείμαρρους.
Το λαχάνιασμα σταμάτησε όταν ένα μικρό κόκκινο
φως τρεμόπαιζε ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν το ξύλινο καλύβι ενός βοσκού με τη
φωτιά στη μέση, ήταν η σωτηρία μας.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου