Μου αρέσει ο Χειμώνας. Ιδίως αν είναι σαν της Φλόριντα και
όχι σαν της Φλώρινας. Θυμάμαι και το τραγουδάκι που έλεγαν σε κάτι γαριδάκια
φλω-φλω-φλώρινα-κρίτσι- κρίτσι-κράτσα… και το γιατρό να λέει να μην τρώμε
γαριδάκια και μας πονάει η κοιλιά, και το καλοκαίρι, εμένα, να σκέφτομαι πως ο
γιατρός, πρώτα τρώει τα παγωτά, και μετά μας βάζει στο λαιμό τα γλωσσοπίεστρα,
και, το νησί μου, καλύτερο κι από τη Φλόριντα, χειμώνα-καλοκαίρι-φθινόπωρο κι
άνοιξη, κι εσύ, ήρθες ό,τι καλύτερο στη
χειρότερη στιγμή μου, και μ’ έμαθες να εμπιστεύομαι. Και ν’ αγαπώ. Με
πίστεψες μ’ έναν τρόπο γλυκό, σε καιρούς
που δεν πίστευε κανείς. Κι ήμουν από μικρή, «κολλημένη» στη χορδή μιας κιθάρας,
που δε μπορούσα να παίξω, γιατί τα χέρια ήταν αδύναμα, μα η καρδιά σκάλιζε
καιρούς και μελωδίες κι αργότερα, πολύ
αργότερα, είπε «μην πυροβολείτε τον πιανίστα» και το εννοούσε. Κι αργότερα,
πολύ αργότερα, είπε, πως από νωρίς, πολύ νωρίς, πολύ-πολύ νωρίς, είπε πως στο
μέγα όνειρο, ίσως να έκανε πολύ σπουδαίες
εγχειρήσεις , και να έσωζε ζωές.
Από αγάπη για τον άνθρωπο. Και την ίδια τη ζωή. Μα, ευτυχώς, για όλους σας,
αυτό δεν έγινε και ευτυχώς οι ζωές, μπορούν και σώζονται ακόμα. Και πάντα, η
τέχνη μας αφήνει λίγο-λίγο να υψώνουμε
δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα…Και το καράβι, πάντα ταξιδεύει, γεμάτο
νότες, φιλιά κι αναπνοές, που κάπου ανήκουν, και, χαμόγελα που κάπου αφιερώνονται…
Κείμενο: Μαρία Σχίζα
Φωτογραφία: Νίκος
Κουντούπης- Ικαρία, 26 Μαΐου 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου