Μιλάμε πάντα για τις αγαπημένες μου ροζ μέντες, που πάντα
υπήρχαν στο μαγαζί…
Σαν τα ροζ φακελάκια αλληλογραφίας, που γεμίζανε με τα
άτσαλα γράμματά μου.
«Παππού, καλά περνάμε
στην Αθήνα, αλλά θα’ρθω τα Χριστούγεννα, να παίξω με την αριθμομηχανή. Το λέει
κι ο κύριος Μίμης.»…
Κι όταν ερχόμουν, έλεγες να πάρω μια γραφούλα, παρόλο που με
άφηνες να σκαλίζω την αριθμομηχανή, κι ο κύριος Μίμης όλο γελούσε κι εγώ
μάθαινα την αξία της φιλίας, με τρόπο «παλαιάς κοπής»…
Κι έλεγες, πάντα, πως έχω «κασέτα» στον εγκέφαλο, που όλο
γράφει και γράφει και γράφει…
Τώρα, ήθελα να’χω ένα τηλεσκόπιο να το γυρίσω στο φεγγάρι,
και, να σ’ ακούσω την ώρα που θα λες στη γιαγιά:
«Θέλετε να χορέψομε,
Μαρία;» …
Αντ’αυτού, έχω τώρα τη γραφούλα κι έχω κρατήσει την αγάπη
που είχε σε σένα η γιαγιά.
Στο Σωτήρη της.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου