Χίος, 2016.
Το νησί πρέπει να δίνει στους ανθρώπους δάκρυ από μαστίχα
και βανίλια, χωρίς πόλεμο.
Γιατί, αν ρωτήσεις ένα-ένα τα κορίτσια που γεννιούνται σε
συνθήκες πολέμου, νανουρίζουν τις κούκλες από πανί, με τραγούδια αρμένικα, για
να κοιμηθούν μαζί τους.
Κι αν ρωτήσεις ένα-ένα τ’ αγόρια, δε θέλουν να πολεμάνε.
Θέλουν να ζουν. Έτσι όπως πάντα πρέπει.
Σαν άνθρωποι.
Με μια πατρίδα, που ο πόλεμος, ο όποιος πόλεμος, δεν την
αγγίζει.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου