ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ

Το λαμπύρισμα των άπειρων ουράνιων σωμάτων στέλνει τη χρυσή αστερόσκονη της ελπίδας και της χαράς στα ζώα και στις φυλλωσιές, που καμαρώνουν για το υπέροχο δροσάτο δώρο «το αργοκινημένο» απ’ το κέντρο του ζωηφόρου γαλαξία. Τι υπέροχη υπερπροσφορά χαράς και ζωής που υποδέχονται η χλωρίδα και η πανίδα μαζί! 

Στη χρυσοκόκκινη ουρανόσταλτη γιορτή εμείς οι άνθρωποι θα συμμετέχουμε;   Θα φωλιάσει η ελπίδα «των μελλόντων αγαθών» και των ευτυχισμένων στιγμών; Στο χέρι μας είναι η λύση. Η επιστροφή του αξιακού καταλόγου πιο επιτακτική από ποτέ ! Όλα τα κάλλη του κόσμου περιμένουν να τα κερδίσουμε αφού κατακτήσουμε αξίες κι αρετές  κι όχι ύλη που προσωρινά μόνο χαρίζει ανακούφιση. Ας κερδίσουμε -  πάνω απ’ όλα περισσότερο -  το δώρο της αγάπης, που ξεπερνά τις άλλες αρετές.

Μαρία Σχίζα

«Γιορτή γραμμάτων»

Την τιμητική τους έχουν σήμερα 30 Ιανουαρίου οι τρεις Ιεράρχες, με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να μένουν κλειστά για να τιμήσουν τους προστάτες των Γραμμάτων.

Με τον όρο Τρεις Ιεράρχες, αναφερόμαστε συνοπτικά στους τρεις επιφανείς Αγίους και θεολόγους, Βασίλειο τον Μέγα, Ιωάννη τον Χρυσόστομο και Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό.

Οι Τρεις Ιεράρχες έδειξαν με τη ζωή και το έργο τους ότι  η πίστη προς το Θεό και η αγάπη προς το συνάνθρωπο συμβαδίζουν. Νοημάτισαν τον αρχαίο κλασικό κόσμο και διέσωσαν αξίες με πανανθρώπινο περιεχόμενο.

Οι ίδιοι είναι και θα είναι οδηγοί προς την αληθινή γνώση και μόρφωση, αγαθά πρότυπα κάθε νέου ανθρώπου.

Πέρα από μέγιστο πρότυπο μαθητή όμως οι Τρεις Ιεράρχες αποτελούν αξεπέραστο πρότυπο δασκάλου για όλους τους εκπαιδευτικούς γιατί δεν περιορίστηκαν στη στείρα απόκτηση γνώσεων, δε σπούδασαν για να εξυπηρετήσουν το προσωπικό τους συμφέρον αλλά για να μοιραστούν τα αγαθά της γνώσης.

Μαρία Σχίζα

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΓΙΑ ΚΟΡΕΣ ΑΚΑΜΑΤΡΕΣ

«Από μικρή είχα ένα άλυτο πρόβλημα με την τέχνη. Δοκίμασα με τη ζωγραφική αλλά δυστυχώς, είχα πάνω μου την κατάρα του Ντα Bίντσι.

 Ποιήτρια φοβήθηκα να γίνω (μη με πει λαπά ο Κούβελας...). Το Μόντελινγκ ήταν πολύ βρόμικο κύκλωμα για μένα. Αϊζεστάιν βαριόμουν να γίνω (κοτζάμ γυναίκα, να κάθομαι να κουτρουβαλάω καρότσια...).

Έτσι, το έριξα στη Λαϊκή Τέχνη. Γιατί η Μαγειρική, όχι μόνο είναι Τέχνη, αλλά Τέχνη με χρηστική αξία. Η μόνη που καταναλίσκεται και αφομοιούται αμέσως.
Έτσι, γύρισα όλον τον κόσμο, σε αναλογία, ένα μουσείο Γκόγια προς πέντε ρεστοράν.
Ό,τι μάζεψα, μοσχαρίσιες Μόνες Λίζες, ό,τι έφτιαξα, όλες οι γαριδένιες Ινφάντες μου, είναι εδώ μέσα.» 

Μαλβίνα Κάραλη

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του ομότιτλου βιβλίου της αξέχαστης Μαλβίνας )

"Του φλιτζανιού τα παραμύθια"

..." καφές ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου". Τούτος ο σύγχρονος "μέλας ζωμός" έχει δημιουργηθεί για να γλυκάνει τις καλημέρες μας. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας και η πιο απολαυστική μας συνήθεια. Γίνεται αφορμή για να συναντήσουμε φίλους ή για να μας φέρει κοντά με νέους ανθρώπους... Συνηθίζει να ακούει με προσοχή όσα σιγομουρμουρίζουμε κρατώντας τα καλά κρυμμένα στο φλιτζάνι του. Μας κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι ζωγραφίζοντας μέσα του ακατανόητες μουτζούρες που όμως γίνονται αφορμή για να ταξιδέψουμε πίσω στις αναμνήσεις ή για να φτιάξουμε καινούριες... Γίνεται συνοδοιπόρος σε παλιές και νέες ιστορίες σε ότι μας ακουμπά με γέλιο ή με δάκρυ με θυμό ή με πίκρα ημερεύοντας τα όλα στο τέλος και δίνοντας τους μια γλυκάδα. Ξέρει να σταματά το χρόνο και να φορά το πρόσωπο αγαπημένων, όλων αυτών στους οποίους μιλάμε για τα πάθη και τα σωστά μας χωρίς φόβο... Η μυρωδιά του μας ταξιδεύει σε χίλια και ένα παραμύθια προκαλώντας μας να δημιουργήσουμε και εμείς ένα δικό μας μέσα από απλές αλλά ουσιαστικές στιγμές καθημερινότητας... Είναι το φίλτρο που αναδεικνύει την απλότητα και μετατρέπει το καθετί σ'ένα ατελείωτο "και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς....."

Λένια Κουτέρη

ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Στο χειμωνιάτικο πηχτό σκοτάδι μουρμούριζαν οι τελευταίες σταγόνες, που χρύσιζαν στο αντιφέγγισμα των αστραπών και των κεραυνών ως επίλογος των ολονύκτιων «καρεκλοπόδαρων»!

Ενώ η γη έτρεμε από την «κατεβασιά» των δύο ρεμάτων, αποχωρίστηκα το τελευταίο σπίτι του χωριού προς την αγκαλιά του Παναιτωλικού όρους στις 5:30΄ με τον αδερφό μου το Βασίλη και τον πατέρα μου για το καθημερινό μάθημα στο γυμνάσιο του διπλανού χωριού.

 Ένας φακός επιβεβαίωνε, μέσα από το θολό του φως, την πτώση ολόκληρων ελάτων και βράχων. Μέσα στο πλημμυρισμένο ποτάμι τα βράχια και τα έλατα έμοιαζαν να χορεύουν στον τρομακτικό βούισμα και την ταραχή!

Η οργή του νερού παρέσυρε τα γεφύρια και τα κατέστρεψε.   Το πέρασμα του πρώτου ρέματος  έγινε εφικτό με μια μακριά σκάλα. Το δεύτερο όμως, «το Σπαρτόρεμα», ίδιο θάλασσα! …

Ο πατέρας μου επέμενε να γυρίσουμε πίσω, κι έτσι έπρεπε. Όμως εγώ, με την τόλμη της ηλικίας, ανέβηκα έναν τεράστιο πλάτανο, με την τσάντα «χαϊμαλί», για να χρησιμοποιήσω ως αερογέφυρα ένα μεγάλο πλαγιαστό κλωνάρι του. Είχα φτάσει στην άλλη όχθη μα η τόσο μεγάλη απόσταση απ’ το έδαφος μ’ έκανε να δειλιάσω. Υπήρχαν δύο λύσεις: Η μία να γυρίσω πίσω και η άλλη να πραγματοποιήσω «άλμα εις βάθος»! Προτίμησα τη δεύτερη, αφού με το φακό είδα τη λάσπη της «βούλιας» μαλακιά. Πετάω την τσάντα στα «βάτα» να μη χαλάσει ή λερωθούν τα βιβλία και στη συνέχεια προσλασπώνομαι ανωμάλως!

Οι δικοί μου είναι ακόμη στην άλλη όχθη, μου κάνουν νόημα να γυρίσω απ’ το βουνό, αν συνεχιζόταν αυτή η πλημμύρα. Φτάνω πριν το κουδούνι στο Γυμνάσιο Αγίου Βλασίου με παντελόνι πολύχρωμο απ’ τα διαφορετικά χρώματα λάσπης, που κουβάλαγαν οι χείμαρροι σ’ όλη τη διαδρομή. Η ζεστή αγκαλιά του σχολείου απλώνει τη θαλπωρή σ’ όλα τα παιδιά και τους ήρωες καθηγητές.

Ήμουν αρκετά βρεγμένος και άχνιζα ολόκληρος μπροστά στη σόμπα, που ξέραινε και τη λάσπη. Οι συμμαθητές μου, απ’ τα γύρω χωριά, κι αυτοί μούσκεμα! Ήρθαν κι αυτοί για να «γίνουν καλύτεροι άνθρωποι»!

Το μάθημα τελείωσε και με βρήκε μόνο μου η στράτα, μέσα από τα έλατα, σύρριζα στον Αϊ – Λιά του Παναιτωλικού. Γύρισα απ’ το βουνό γιατί διαφορετικά έπρεπε να φιλοξενηθώ από συμμαθητή.

Όλοι ταλαιπωρημένοι, ευτυχώς μόνο σωματικά, μαθητές αυτού του σχολείου «καλύτεροι άνθρωποι»  έγιναν για πολλαπλή προσφορά, μα πιο ευτυχισμένοι και χαρούμενοι, πολύ φοβάμαι πως όχι! Τα δώσαμε όλα και δρομολογήσαμε στην προσφορά και τα τελευταία αποθέματα!  

Γεώργιος Σχίζας