Από το 2008, η σημερινή μέρα
είναι αφιερωμένη στις μητέρες που έχουν βιώσει πρόωρο τοκετό και στα μωράκια
τους.
Ένα τέτοιο μωρό, είναι κι ο
Φίλιππος, που ο… «βιαστικός» ερχομός του, του άφησε αργοπορία στη βάδιση. Επειδή
όμως του έμαθε ότι κάθε μεγάλος στόχος που αξίζει τον κόπο, πρέπει να… σε…
«ταλαιπωρεί» λίγο, για να σε ενθουσιάζει περισσότερο, τον έκανε να θέλει ν’
απολαύσει κάθε σταγόνα ζωής και κάθε κύμα οξυγόνου μέχρι τελευταίας ρανίδος,
και… με το «πάσο» του. Έτσι δεν αγχώθηκε ποτέ να προλάβει κάποιο ραντεβού ή
προθεσμία κι αυτό τον έκανε πιο αποδοτικό στη δουλειά του, αφού το μόνο άγχος
που άφηνε να τον «καταβάλει» ήταν το λεγόμενο «δημιουργικό» και λειτουργούσε
υπέρ του. Ως ‘ψυχή της παρέας’, πίστευε πως η ζωή μας είναι εδώ και πρέπει να
την κάνουμε να μοιάζει με πάρτυ, και συχνά έλεγε «κέρνα με, να σε κερνώ και μη
ρωτάς τι μένει», κι ύστερα σφύριζε τη μελωδία του. Για τις γυναίκες, πίστευε
πως η μαγεία της ύπαρξής τους, τους δίνει τη δύναμη να διαχειρίζονται και τα
πιο δύσκολα και το ανέφερε κάπως ειρωνικά μ’ ένα στίχο που λέει, πως «η γυναίκα
στρώνει μέλι στο μαχαίρι, για να ‘κόβει’ το φιλί…».
Οι ειρωνείες κόπηκαν
«μαχαίρι», όταν τελικά απέκτησε δική του κόρη και είδε πόσο εύθραυστο
πλασματάκι ήταν… Το πλασματάκι, μεγάλωσε δίπλα στα «λιονταράκια», με μια
κόκκινη φορμούλα από μικρή, κι ένα ποδηλατάκι, που, από πολύ νωρίς του έβγαλαν
τις «βοηθητικές». Φυσικά, ως γνήσιο αγοροκόριτσο, έπαιζε πάντα μπάσκετ και
ποδόσφαιρο, εκτός από μια φορά, κάπου στα δώδεκά της χρόνια, που ένιωσε κάτι στην
κοιλιά της, σαν τη μπαλιά του Χαριστέα, και, δεν έπαιξε για μια βδομάδα, όμως
ήξερε, πως από τότε και μετά, ίσως μια
μέρα, γινόταν αλήθεια το ρεφρέν της Μελίνας, που ήθελε να μεγαλώσουν όλα της τα
παιδιά, για χάρη του Πειραιά…
Και κάπως έτσι καταλάβαινε κι
ο Φίλιππος, πως η ζωή μας είναι όμορφη, όπως οι βόλτες στο λιμάνι.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου