“Kinder-Ella”

  Δεκέμβριος 1992,

  Αθήνα.

  Η ορκωμοσία της Ντανιέλλας  στην Καλών Τεχνών είναι σε δύο μέρες. Το βράδυ πέφτει αργά για ύπνο. Το δωμάτιό της, πάντα διακοσμημένο με κολλάζ από εκδρομές με φίλους και ένα μεγάλο πίνακα ενός Ισπανού καλλιτέχνη που θαυμάζει.

  Το μάτι της πέφτει σε μια κορνιζαρισμένη σε μια κορνίζα- καρδούλα φωτογραφία που έχει από μωράκι, στρουμπουλούλα, με τα χεράκια της σε στάση προσευχούλας. Ο φωτογράφος κι αιώνιος θαυμαστής της, ο μπαμπάς της, ο γλυκός της ο μπαμπάς, ο, ακόμα και σήμερα, «χαζομπαμπάς» της, που τη φωνάζει ακόμα και μες στον κόσμο “choco-Rosie”,  δηλαδή «σοκολατοτριανταφυλλάκι» και “Kinder-Ella”, παραφράζοντας το παραμυθένιο Cinderella, αφού η μικρή Ντανιέλλα, η Στρουμπουλίτσα του, όπως την «πείραζε», όταν ήταν μωρό, έμοιαζε στην Ella Fitzgerald.

 Ο μπαμπάς της, πρώτος την έμαθε αυτήν τη μουσική, που μετατρέπει την ανάσα στον πιο γλυκό ήχο και βάζει την αγάπη στην πιο ψηλή οκτάβα.

Κάθε τόσο, της έδειχνε τα τριαντάφυλλα του κήπου και της έμαθε να τα σχεδιάζει ως εξής:

-Με τι κόβουμε τον τόνο, που είναι νόστιμο ψαράκι;

-Με την καρδιά ενός μαρουλιού, απαντούσε ενθουσιωδώς εκείνη.

-Φτιάξε τα φύλλα του, βάλ’τους κοτσάνι, ιδού το τριαντάφυλλό σου!!

-Ιδού, ιδού, ξεφώνιζε τώρα η μικρούλα.

Και κάπως έτσι, έμαθε να σχεδιάζει τριαντάφυλλα, πόλεις, σπίτια, κόσμους, ως και «Κρεμαστούς Κήπους», θα πίστευε κανείς, αν έβλεπε τα φωτεινά της μάτια.

Μα, πρώτος την πίστεψε πολύ ο πατέρας της, και, την έμαθε να πιστεύει στο μέσα κόσμο της, να μη φοβάται τη φαντασία. Της έλεγε να μην επηρεάζεται από τα ρατσιστικά σχόλια, που ίσως συναντούσε, γιατί ο ρατσισμός πηγάζει από το φόβο και οδηγεί στο φόβο, και σε κάνει να οπισθοπορείς. Για καλή της τύχη βέβαια, τα παιδιά υπήρξαν πολύ δεκτικά μαζί της και, κάθε άλλο παρά ρατσισμό ένιωθε από μέρους τους, από τα νηπιακά της ακόμα χρόνια.

Θυμάται μια φορά, γυρνώντας σπίτι από το νηπιαγωγείο, είχε κουραστεί στο δρόμο, και, ο μπαμπάς της, την πήρε στους ώμους του, και… την άφησε να παίξει στην… αγαπημένη της «drums», το κεφάλι του δηλαδή, το …«χιτάκι» της εποχής: “frere Jacques”…

 Και μ’ αυτή τη σκέψη, σχημάτισε τον αριθμό:

«Μπαμπά…»

Μαρία Σχίζα