...Σήμερα περπατούσα στο δρόμο σε μια γωνία συνάντησα μια
γιαγιά που επαιτούσε καθισμένη σε ένα χαρτόκουτο ακριβώς απέναντι από ένα
κατάστημα με χριστουγεννιάτικα είδη. Ήταν γεμάτο φωτάκια,στολίδια,δέντρα και
ω!Θεέ μου τόσες εκκωφαντικές χριστουγεννιάτικες μουσικές. Ο κόσμος μπαινόβγαινε
για να γνωρίσει το νέο μαγαζί και να αγοράσει στολίδια επωφελούμενος από τη
"προσφορά γνωριμίας". Ενώ ο κόσμος συνεχώς εναλλάσσονταν εκεί στο
απέναντι πεζοδρόμιο η γιαγιά σταθερά στο χαρτόκουτό της μ'ενα χέρι διστακτικά
απλωμένο λες και μόλυνε με την παρουσία της την ατμόσφαιρα, μ'ένα πρόσωπο που ο
χρόνος εμφανώς είχε σμιλευτεί πάνω του και μ'ένα μαύρο μαντήλι στα μαλλιά τόσο
μαύρο λες και όλο το μαύρο του κόσμου στάλαζε όλο του το " είναι"
σ'αυτό το μαντήλι. Μια τυπική εικόνα μιας ηλικιωμένης ζητιάνας που μπορεί να το
κάνει ως επάγγελμα θα πει κάποιος ή μια ακόμα "μελο" ιστορία θα πει
κάποιος άλλος. Μπορεί να είμαι όντως άκρως ευαίσθητη ή ακόμα και γραφική μα η
στωικότητα στο βλέμμα της,η αποδοχή της κατάστασής της ήταν πέρα για πέρα
αληθινά. Ένας άνθρωπος που έχει εξοικειωθεί με το παρελθόν του. Ήταν εκεί για
να υπενθυμίσει σε εμάς ότι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας είναι αλλού
ονομάζονται προσφορά,φροντίδα,αγάπη,καλοσύνη και όλα είναι μέσα μας αρκεί μια
αφορμή για να τα αναζητήσουμε,αρκεί ένας φτωχούλης του Θεού που στέκει μπροστά
μας για να μας δείξει πως όταν μια έννοια, μια ιδέα μετουσιώνεται σε πράξη τότε
γεμίζει με φως τον κόσμο...
Λένια Κουτέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου