Σου έλεγα να
τρως πορτοκάλια…
Δε μ’ άκουγες…
Η μόνιμη γκρίνια της μάνας μου κάθε που
χειμωνιάζει κι εγώ, έρχομαι όπως πάντα, αντιμέτωπη με κρυολογήματα και τις
«κυρίες κορτιζόνες» με τις οποίες η γνωριμία μας ήταν εξ απαλών ονύχων κι
επεισοδιακή. Επειδή είμαι ένα παιδάκι που αν του μιλάς και μόνο για σύριγγα,
είναι σα να δίνεις σε διαβολάκι λιβάνι, συνήθως όταν έλεγα: Τώρα λέω 33; , ακολουθούσε το αστείο, πες και 34, και εγώ, που πνιγόμουν απ’ τα γέλια, και η βελόνα που
ολοκλήρωνε την αποστολή της. Μια τέτοια μέρα λοιπόν, κι ενώ παρακολουθούσα
εμβρόντητη τη μαμά και το γιατρό, να συμφωνούν χορωδιακά στο
«Να τρως πορτοκάλια
Να πίνεις ζεστά
Να μην ιδρώνεις
Για να’ σαι καλά(γιούχου)», μπήκε μέσα ένα αγοράκι,
που είναι «καρδιακός» μου φίλος μέχρι και σήμερα.
Με πλησίασε και μου είπε:
-Δε σου αρέσουν οι
ενέσεις, ε;
-Γιατί εσένα σου αρέσουν; ειρωνεύτηκα.
-Έχεις δει χρωματιστά στυλό; προσπέρασε
την ειρωνεία μου.
Ενθουσιάστηκα.
-Γράφεις; Κι εγώ!!! είπα.
«
Έσκασε» στα γέλια και για την επόμενη μισή ώρα, μου εξηγούσε πράγματα για το
σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, «νεράκι», σα να λέει την αλφαβήτα, και εγώ τον κοιτούσα λες και περιέγραφε
μηχανισμούς του «Απόλλων 11.»!!!
Μετά, με πήρε να παίξουμε ποδόσφαιρο και να
κάνουμε ποδήλατο, για ώρες, και φτιάχναμε χριστουγεννιάτικα αρωματικά με
πορτοκάλια σε σχήμα καρδούλας και ξυλάκια γαρύφαλλου και κανέλλας, πίναμε τσάι
με γάλα ζεστό, που, αν και δεν είχε ζάχαρη, άχνιζε ζεστασιά κι αγάπη στις κούπες μας…!!
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου