Από το σκύλο της τον Τόμπυ, η Λυδία έμαθε να μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον, όπου η αλληλοβοήθεια είναι πολιτισμός. Από μικρή έμαθε να δίνει, να φροντίζει, ν’ αγκαλιάζει. Έμαθε πως όταν ένας άνθρωπος, είναι καλός στη συμπεριφορά του απέναντι σ’ ένα ζωάκι, θα είναι τρεις φορές καλός στην επαφή του και στη σχέση του με τους ανθρώπους. Ο παππούς της, της έλεγε πως σύμφωνα με το μύθο, όταν ο Θεός χώριζε τα ζώα από τον άνθρωπο με ένα δυνατό ποτάμι, ο σκύλος πήδηξε στο ποτάμι και στάθηκε δίπλα στον άνθρωπο.
Μικρούλα,
έπαιρνε το στηθοσκόπιο του μπαμπά της και το έβαζε στην καρδούλα του σκύλου,
αντιγράφοντας τη θεραπεία που έδινε ο μπαμπάς της, όταν κουράριζε κι εκπαίδευε
τους μικρούς τετράποδους ήρωες.
Το μικρό
κορίτσι είχε πάντα "αποκούμπι", αυτόν τον «παράξενο φύλακα», που, με τα
γαβγίσματά του, γλύκαινε τη γειτονιά, τον κήπο, την ψυχή της.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου