All we are is dreamwalkers…

Λένε πως τα παιδιά μπορούν να ονειρεύονται ακόμη και στην πρώιμη φάση της ενδομήτριας ζωής τους. Ο πιτσιρικάς Γουίλι δηλαδή που μας ζητά για παράδειγμα, να δει το άγαλμα του Γουίνι, που βρίσκεται φτιαγμένο από ορείχαλκο, σε μια από τις κεντρικές πλατείες της Λίμα, της πρωτεύουσας του Περού, το’ χει φιλοσοφήσει το ζήτημα. Είναι γεννημένος ταξιδευτής. Ή, αντίστοιχα, η μικρούλα Βάιολετ, που διατυμπανίζει πως θα γίνει κτηνίατρος, «επειδή και οι σκύλοι μπορούν να ονειρεύονται», κι όπως η ίδια λέει, της εκμυστηρεύονται τα όνειρά τους.

Ή, ακόμα, η Τόνια, το κορίτσι με την κανέλλα στα μαλλιά και τ’ αστεράκια στα μάγουλα, που συνάντησα προχτές στο λεωφορείο, διάβαζε τη Ματίλντα, του Ρόαλντ Νταλ, και μού’ πε στ’ αυτί, πως θέλει να γίνει συγγραφέας.

You may say I’ m a dreamer, but I’ m not the only one, σιγοτραγουδούσα στο δρόμο για τη δουλειά.

 Ναι! Υπάρχει καλύτερος κόσμος. Αρκεί να κοιτάμε κάθε παιδί στα μάτια.

Μαρία Σχίζα