Το σκουλαρίκι-«χορευτής»…!!!!!

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα σκουλαρίκι, που του άρεσε να χορεύει και ν’ ακούει μυστικά. Έκανε όλο πιρουέτες, κι ήταν κρεμασμένο, γαντζωμένο θα’ λεγες, πάνω σ’ ένα ροζ αυτάκι, που ήταν καλεσμένο, μαζί μ’ όλη του την παρέα, μάτια, μύτη, χείλια, χέρια, πόδια, στήθος μάρμαρο, καρδιά πατάτα, σ’ ένα κόκκινο πάρτυ. Το είπαν κόκκινο, όχι από την Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά επειδή ήταν αφιερωμένη η γιορτινή εκείνη βραδιά στα Χριστούγεννα. Στα Χριστούγεννα που είναι γιορτή με δώρα αγάπης και η αγάπη είναι προϊόν της καρδιάς μας, που είναι πάντα μεγάλη και, μάλλον κόκκινη. Το σκουλαρίκι λοιπόν, χόρευε από αυτάκι σε αυτάκι, άκουγε κι αποστήθιζε. Άκουγε ακόμα και τα μυστικούλια που πήγαζαν από την κόκκινη καρδιά του καθενός, με αποτέλεσμα, όταν έφυγαν από το πάρτυ, να τα ψιθυρίσει στην ιδιοκτήτριά του με ακρίβεια: ( ποιος βαριέται, ποιος είναι κουρασμένος και ποιος ερωτευμένος;). Έτσι, εκείνη μπορούσε να είναι πιο γενναιόδωρη και πιο ανοιχτή στην επικοινωνία και στις φιλίες της και να διαλέγει δώρα που θα ευχαριστούσαν ξεχωριστά τον καθένα τους. Καλά, αυτό δεν ήταν σκουλαρίκι, η Βασιλειάδου καφετζού ήταν… Και μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα, το σκουλαρίκι έπεσε απ’ το αυτί, πήγε στο δρόμο, η κυρία που το φορούσε δεν το ξανάδε ποτέ, παρόλο που το αναζήτησε γιατί το αγαπούσε. Και… η… «τύχη» του και… η… «καριέρα» του, άλλαξε ριζικά, γιατί το βρήκε ένα κοριτσάκι που ήταν σχεδόν μωρό, το κρέμασε  σαν ‘παραμάνα’ στο φουστανάκι της κούκλας του κι εκείνο έμαθε καινούργια μυστικά μέσα από τη μπέμπα που’ χε την κούκλα αγκαλιά και της εξιστορούσε καθημερινά τα… «ανδραγαθήματά» της…!!!!!!

Μαρία Σχίζα