« Μάτια σαν δυο χάρτες…», λέει το τραγούδι. Δεν είναι
παιδικό. Μιλάει όμως για το δικαίωμα να μεγαλώνεις με ασφάλεια και χωρίς να
ξεχνάς το παιδί που έχεις μέσα σου. Το θησαυρό των παραμυθιών του. Να
μεγαλώνεις έχοντας δίπλα σου ανθρώπους που σε ακολουθούν απ’τα ταξίδια αναψυχής
ως τα ταξίδια της ψυχής σου. Αυτά σκεφτόταν ο Παναγιώτης, που οι φίλοι του τον
φώναζαν μια κοροϊδευτικά, μια χαϊδευτικά, Coyote, επειδή πάντα έτρεχε να τα
προλάβει όλα, μ’ εκείνο το γέλιο, που ο ήχος του ήταν σα να προχωράς με μεγάλα
βήματα. Άνθρωπος της σκέψης, μα, πολύ περισσότερο της δράσης, ήξερε ότι σημασία
στη ζωή, έχει να κάνεις κάποιον να νιώθει σημαντικός και πως βοηθάς πάντα χωρίς
να στο ζητήσουν.
Έτσι,
ακόμα και σήμερα, όταν βλέπει παιδικά με το Coyote, γελάει, σα να προσπαθεί… να το...
«προλάβει», και, πάντα «κλείνει το μάτι» πονηρά στη ζωή, έχοντας εμπιστοσύνη σ’
αυτό που έρχεται. Όπως κάθε παιδί.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου