Τα «ποντικάκια»…

  Με λένε Αρετή. Ο λόγος που διάλεξα να σπουδάσω Ιατρική, είναι τα καλοκαίρια στο χωριό μου και’ κείνο το αστείο με τα… «ποντικάκια» , κάθε φορά που ο γιατρός μας βοηθούσε να σηκώσουμε τα μανίκια, για κάποιο εμβόλιο στο μπράτσο. «Για να δούμε γερά ποντικάκια…», έλεγε.

 Όταν τέλειωνε το αστείο, μας έμενε εκείνη η συνταγή-συμβουλή, που ηχεί στ’ αυτιά μου μέχρι σήμερα, κι αρνούμαι να χρησιμοποιήσω βία στα παιδιά μου: «Ν’ απλώνεις το χέρι σου μόνο για να βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί και για να δώσεις αίμα!»

 Ύστερα, ακολουθούσε εκείνη η γλυκιά βιωματική του ιστορία με το Ζonar’s στα καλύτερά του, και το μεγάλο του έρωτα με την Αθήνα και την κυρία Νίκη, τη γυναίκα του, που λάτρευε τους ρομαντικούς περιπάτους και τους λάτρευε κι εκείνος, σχεδόν όσο το νησί του, αφού είχε βρει μια όμορφη και παράξενη πατρίδα στα μάτια της, όταν ήταν δίπλα της. Μας έλεγαν και για τις παραμυθένιες πάστες-«ποντικάκι», κι έτσι γλυκά ξεχνούσαμε τον πόνο και τρέχαμε για τις πρώτες μας βουτιές.

Μαρία Σχίζα