Ήμουν πολύ μικρή, πρώτη ή Δευτέρα δημοτικού και
θυμάμαι αυτό το μέρος σαν ένα μαγικό δασάκι, που το περπάτησα κάπως άτσαλα, βήμα-βήμα
ως το μοναστήρι.
Θυμάμαι εκείνη την εκδρομή, και, κάθε φορά που, άνθρωπος είμαι κι εγώ, στενοχωριέμαι, το πράσινο εκείνο μέρος, ηρεμεί την ψυχή μου, και στέλνει θετικά σήματα στον εγκέφαλο, ότι όλα θα πάνε καλά και θα λειτουργούν σαν ένα ρολόι των παιδικών μου χρόνων, με κλασική μελωδία στο ξυπνητήρι του, ρεπερτόριο που πάντα μου υπενθυμίζει ότι το παραμύθι, μπορεί και να μην τέλειωσε ακόμα.
Θυμάμαι εκείνη την εκδρομή, και, κάθε φορά που, άνθρωπος είμαι κι εγώ, στενοχωριέμαι, το πράσινο εκείνο μέρος, ηρεμεί την ψυχή μου, και στέλνει θετικά σήματα στον εγκέφαλο, ότι όλα θα πάνε καλά και θα λειτουργούν σαν ένα ρολόι των παιδικών μου χρόνων, με κλασική μελωδία στο ξυπνητήρι του, ρεπερτόριο που πάντα μου υπενθυμίζει ότι το παραμύθι, μπορεί και να μην τέλειωσε ακόμα.
Μαρία Σχίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου