Από το «κλικ» ως την οθόνη…

Θυμάμαι ατέλειωτους περιπάτους με μυρωδιά γιασεμιού και νυχτολούλουδου και γευστικές παπαδέλες να συντροφεύουν την αγαπημένη μας βόλτα με τον μπαμπά και τον παππού. Ο τελευταίος στη διαδρομή, μας εξιστορούσε ευφάνταστα κομμάτια από ταινίες, που ποτέ δεν ξέραμε πότε τέλειωνε η ουσιαστική μας πληροφόρηση περί σκηνοθεσίας και τέχνης γενικότερα, και, πότε συμπλήρωνε ο παππούς τη δική του αίσθηση, το χιούμορ του, την ιστορία όπως τη σμίλευε ο ίδιος, με τις δικές του πινελιές, τις δικές του σεκάνς. Κι ύστερα, βλέπαμε την ταινία κι ο παππούς είχε τα φωτεινά του μάτια, στραμμένα στο λευκό πανί, που ζωντάνευε, κι είχε τη μελωδία μιας εποχής, που, μπορούσε να διηγηθεί μια ιστορία μόνη της.

Μια ιστορία λαμπερή και «χρωματιστή», σταγόνα φίνου αρώματος, όπως θαύμαζαν μπαμπάς και παππούς, τις ηρωίδες  ταινιών, και μ’ έμαθαν κι εμένα να τις θαυμάζω και ν’ αναγνωρίζω στη γιαγιά, στοιχεία από’ κείνες, όπως και οι ίδιοι έκαναν.

Έτσι, μάθαινα απ’ έξω κλασικές ταινίες κι αγαπούσα όλα τους τα «κλικ» γιατί, όπως  έλεγε ο παππούς, πρώτα βλέπεις κι ερωτεύεσαι εσύ έναν τόπο, μια ιδέα, ή μια καρδιά, και μετά κάνεις το φακό να το ερωτευτεί. Για να περάσει αυτός ο έρωτας σα νότα στα χείλη κι  από τα χείλη στην καρδιά των ανθρώπων.

Μακάρι κι εσύ, γιέ μου, ν’  αγαπάς όλα τα «κλικ» της ζωής σου, και να’ χεις πάντα τη δύναμη ν’ αποτυπώνεις τα γέλια και τα δάκρυα που έθρεψαν στιγμές ευτυχίας για σένα, γιατί η ευτυχία που μοιράζεται είναι πάντα ισχυρότερη.

Η μαμά,

Σίσσυ.

Μαρία Σχίζα

photo: Φαίη Βλάχου, Κινηματογράφος "Ελληνίς", Αγρίνιο.