...καμιά φορά γίνομαι παιδί και μπορεί να μη λούζομαι με χρυσόσκονη
χορεύοντας στη κουζίνα το "τραγούδι του μονόκερου" αλλά προσπαθώ να
δημιουργήσω ιστορίες για το κάθε μικρό ή μεγάλο κουτάκι που βλέπω γύρω μου.
Ανάλογα με τους ανθρώπους που φιλοξενεί από το πόσο χαμογελαστοί είναι μέχρι το
πόσο σκυθρωποί και φοβισμένοι, από το χρώμα και τη ζωή που εκπέμπει μέχρι τη
μουντάδα και τη σκοτεινιά που βγάζει ένα "ευπώ" ή ένα
"λυπώ" το ακολουθεί. ..."ευπώ" όταν βλέπω ανθρώπους
αισιόδοξους που χαρίζουν απλόχερα το χαμόγελο τους και που τα αποθέματα της
δύναμης ψυχής που κουβαλούν είναι αστείρευτα. "Λυπώ" όμως τόσο πολύ
όταν το γκρι της ψυχής κάποιων καταπίνει ότι καλό και πολλές φορές
"κουτάκια" που θα έπρεπε να προάγουν πολιτισμό και παιδεία είναι τόσο
απολίτιστα στην ουσία τους. Γίνονται "άβατα" που εκφράζουν φόβο και
απέχθεια για ότι το διαφορετικό το "άλλο". Τότε σκέφτομαι πως ίσως
φταίει το ότι τα δημιούργησαν οι μεγάλοι και οι μεγάλοι δυστυχώς δε θυμούνται
πια πως να είναι παιδιά...
Λένια Κουτέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου