Τα αστεράκια…

 Η Στελλίνα είχε ανακτήσει τα κιλά που’ χε χάσει εξαιτίας της νευρικής ανορεξίας. Ο Χρήστος την είχε βοηθήσει πολύ σ’ αυτό, από την πρώτη μέρα που την είδε. Ήταν παιδοψυχίατρος και της είχε συνδέσει όρο με βιταμίνες με πόνο ψυχής, γιατί δεν ήθελε να την πονέσει.

Μετά μιλούσαν για τα πάντα, εκτός διατροφής, και μετά από πολύ καιρό, η Στελλίνα, άρχισε να τρώει σιγά-σιγά, φαγητά νοσοκομειακού τύπου και αργότερα, μικρή ποσότητα, όση άντεχε, κανονικών γευμάτων.

 Μια μέρα, ο Χρήστος ήταν στο ιατρείο του. Το επόμενο ραντεβού του, ήταν η Στελλίνα, που εκείνη τη μέρα, είχε ξεσπάσει κι έλεγε πως δε μπορεί να νιώθει άλλο άρρωστη, όλο νεύρα.  Τότε, ο Χρήστος της έκανε μια αστεία γκριμάτσα, σα να παρίστανε το μαέστρο σ’ όσα έλεγε, κι εκείνη, δεν κρατήθηκε και, γέλασε με την κατάσταση και με τον ίδιο τον εαυτό της.

-Έχουμε δύο αυτιά…

Μεγάλα, απ’ ότι βλέπω…

-Ναι, σα γαϊδουράκι είμαι, αυτοσαρκάστηκε η μικρή.

-Κι ένα στόμα, αντέτεινε ο Χρήστος.

Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει ν’ ακούμε δυο φορές,

και να μιλάμε μία.

Ύστερα κάνανε μια φιλική κουβέντα, σε σχέση με τη χρησιμότητα της φαρμακευτικής αγωγής, χωρίς βέβαια να μπορούν να αποφύγουν τους μικρούς λυγμούς της Στελλίνας.

-Είπες έχεις μεγάλα αυτιά, ε;; , είπε  ο γιατρός, και χωρίς να συνεχίσει, κατευθύνθηκε προς το λευκό συρτάρι του γραφείου του κι έβγαλε ένα μικρό «πιστολάκι piercing».

Η Στελλίνα τα’ χασε.

Ο Xρήστος πριν αποφασίσει σταθερά για την Ιατρική, είχε τατουατζίδικο και μαγαζί  όπου μπορούσε κάποιος να κάνει piercing!!!!!!!!

Της τρύπησε τ’ αυτιά και τα διακόσμησε με φαρμακευτικές μπιλίτσες!!!

-Είχες δεν είχες μου τα θύμησες τα νιάτα μου!

Αυτό να το ανοίξεις στο σπίτι, είπε και της έδωσε ένα κόκκινο κουτάκι από βελούδο, σε σχήμα καρδούλας.

Η μικρή στο δρόμο για το σπίτι, σφύριζε, τραγουδούσε, χόρευε, κράτησε όμως την υπόσχεσή της, και δεν το άνοιξε μέχρι να φτάσει.

Όταν τελικά έφτασε και το άνοιξε, είδε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια αστεράκια. Χάρηκε. Μα, πιο πολύ, χάρηκε με το σημείωμα που ήταν διπλωμένο λες και θα πήγαινε στον πόλεμο…

Αυτό, έγραφε:

Στελλίνα μου,

Stella, στα λατινικά, στα ιταλικά δηλαδή, σημαίνει «αστέρι».

Τα σκουλαρίκια αυτά ήταν της γιαγιάς μου, που’ χω κι εγώ τ’ όνομά της. Έτσι, μ’ έμαθε να θέλω να’ μαι χρήσιμος και… Χριστουγεννιάτικος, καμιά φορά. Δε θέλω να πονάω τους ανθρώπους, αλλά να τους δίνω χαρά. Ελπίζω να τα’ χω καταφέρει.

Να φοράς τα σκουλαρίκια και να θυμάσαι ότι δεν είσαι άρρωστη, άλλα η γλυκούλα αστρούλα μου.

Χρήστος.

Μαρία Σχίζα