Απ’ τα μπαράκια της οδού Πατησίων, ως την άκρη της θάλασσας, ως την άκρη του κόσμου…!!!

Έλεγε πάντα πόσο σπουδαία ευγενικοί της φαινόταν οι άνδρες με Montgomery. Ή, για να ακριβολογεί, αυτοί που ήξεραν ποιος ήταν ο Montgomery,πριν γίνει παλτό. Τους συναντούσε πάντα, στα μπαράκια της οδού Πατησίων, να καπνίζουν αρρειμανίως τσιγάρα Camel, και να λένε ναυτικές ιστορίες, που είχαν ζήσει, ή, που θα ήθελαν να ζήσουν, πίνοντας κονιάκ. Αυτή, ήταν η παρέα του Παύλου, και, μεταξύ μας, ο Παύλος ανάμεσά τους, ήταν λίγο… «Βενιαμίν».

Η αγάπη του για τη θάλασσα όμως, τον έκανε να… «κολλήσει» με τις ιστορίες τους και να κάνει παρέα μαζί τους. Βέβαια, ο Παύλος και η Ναταλία, δεν άργησαν να …«ξεκόψουν» απ’ τον πολύβουο χαρακτήρα της πόλης και ν’ ακολουθήσουν τη μόνη διαδρομή που ήξεραν που θα τους βγάλει.

Έτσι, εγκαταστάθηκαν στην Κεφαλλονιά, τη χρονιά που γυριζόταν εκεί «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι».  Ο Παύλος άνοιξε ένα τσιπουράδικο, και, η Ναταλία, ξεναγούσε τουρίστες στο νησί της καρδιάς της. Στο νησί εκείνο, που, πριν γνωρίσει τον Παύλο, ονειρευόταν να μοιραστεί την ανοιχτή θάλασσα της καρδιάς της, με το Σεβάχ που ανακάλυψε μέσα στα μάτια του.

Κι αυτό το όνειρο έγινε η πραγματικότητα της κάθε μέρας της, κι έτσι, η Ναταλία κι ο Παύλος της  Πατησίων, γίνανε δυο Άγιοι θαλασσινοί κι ερωτευμένοι κι όλοι δικαιούνται μια αγάπη και μια ζωή όπως αυτή, που σε ταξιδεύει ως την άκρη μιας ξεχασμένης θάλασσας, ως την άκρη του κόσμου. Ενός κόσμου, που, όταν είσαι ερωτευμένος, τον βλέπεις να οδεύει προς το καλύτερο. Κι ο δικός τους έρωτας, ήταν η θάλασσα.

Παντού και πάντα, η θάλασσα.

Μαρία Σχίζα