Πάρε μ’ αγκαλιά…

Να είσ’ εκεί.

Για μένα.

Για «το πράσινό μου το φουστανάκι», και για το άλλο, το κόκκινο, που κάνει τα νιάτα, δώρα.

Πάρε μ’ αγκαλιά.

Αυτή, φαινομενικά, είναι μια προστακτική.

Όμως έχει μέσα τις δυο νότες.

Μια βυζαντινή, μια ευρωπαϊκή.

Είναι ο συνδυασμός τους. Στέκει εκεί, βουβός, μα συνάμα τόσο μελωδικός.

Απαρατήρητος απ’ τους πολλούς.

 Για να συντροφεύει την αγκαλιά.

  Μια αγκαλιά, δική σου και δική μου…

   Μαρία Σχίζα