Save the Best of Everyone… Save the Best For Everyone…

 

Αυτό δεν ήταν βλέμμα, σκέτη βυθοσκόπηση ήταν…

Ok, είχα αργήσει στη δουλειά.

Και τι να έλεγα;

«Μοχθηρό κι  αποφασιστικό πάπλωμα, βρήκε την ώρα να… με κρατήσει ‘όμηρο’ στο κρεβάτι μου;;;».

Δεν είπα τίποτα και κατευθύνθηκα στην καρέκλα, με τρόπο, για την ακρίβεια με τρόμο.

Τέτοιες εποχές δεν παίζουν μ’ αυτά.

Δεσποινίς, ρίξτε νεράκι στο πρόσωπό σας, να μην είστε σα λυπημένο αρκουδάκι panda κι αντιγράψτε μου αυτά.

Με το που παίρνω τις επιστολές, κάνω ένα βήμα πίσω κι ακούω:

Κι επειδή ο υπολογιστής δε φτιάχνει και καφέ, σας έφτιαξα εγώ…

Εμβρόντητη, σε λιγότερο από μια ώρα είχα γράψει όλα τα αρχεία, κι ακούω πίσω μου, 

Μπράβο, ο ύπνος σας ξεκούρασε…

Μου ξέφυγε ένα γέλιο…

Γράψτε μου κι ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη…

Να βλέπω τα παιδιά μου περισσότερο…

Τότε κατάλαβα. Ελευθέρωσα τον εαυτό μου, και σκέφτηκα,

Save the Best of Everyone…

Save the Best For Everyone…

Είμαι σίγουρη πια…

Έχω την καλύτερη δουλειά του Κόσμου and… I’m jobbie…

Μαρία Σχίζα

«Το ροζ χιόνι»…

Κι ύστερα θα σου πω μια ιστορία, που θα την ακούνε παιδιά που ακόμα δε γεννήθηκαν, είπε. Κι άρχισε να μιλά για ένα μάγο, που ήταν μάγκας, μα ήταν ο ίδιος μαγεμένος, γιατί ήταν ερωτευμένος. Κι ένιωθε λέει, για πρώτη φορά, σαν εκείνον , που από αλκοόλ κι έρωτα, κάνοντας «οχτάρια», φώναζε κάποτε: «ΣΕ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΌΛΗ Η ΠΟΛΗ,

ΜΠΑΤΣΟΙ…

ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ…

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ…!!!!»

 Τον μάζεψαν την ίδια στιγμή κι όταν ξεμέθυσε, του χρέωσαν το… «ακαταλόγιστο» και τον απάλλαξαν λόγω… έρωτος…

Τα παιδιά γέλασαν…

Το πέρασαν όλο αυτό για παραμύθι…

Μα, για κάποιον,  ήταν η πραγματικότητα…

Του άρεσε να βάζει τα παιδιά, στη διαδικασία του παραμυθιού… Ήταν «το ρόζ χιόνι» που σε βγάζει απ’την πραγματικότητα…

Μα, για κάποιον ΉΤΑΝ η πραγματικότητα…

Μια πραγματικότητα, που κάποιος έζησε για λίγο…

Και η παραίσθηση την έκανε δική μου, κι ίσως  και δική σου…

Και τη χώρεσε σ’ ένα τόσο δα φιλί, και στην αλήθεια του καθένα…

Μαρία Σχίζα

"Σκόνη από κουραμπιέ και χρόνο"

...Μύρισαν Χριστούγεννα! Σε κάθε γωνιά της πόλης αρχίζουν να ξεφυτρώνουν αγιοβασιλάκια που εισβάλλουν σε καμινάδες και μπαλκόνια.Η μυρωδιά από τα τζάκια και τις σόμπες σε παρασύρει στην πρωινή ομίχλη σαν άλλη σειρήνα. Τοπίο ειδυλλιακό που κρύβει την όποια ατέλεια της καθημερινότητας μιας πόλης που χρειάζεται να δουλέψει λίγο την αισθητική της ματιά. Στο εορταστικό αυτό βέβαια κλίμα δε θα μπορούσαν να λείπουν τα μικρά,αγαπησιάρικα καλικατζαράκια σαν εμένα που δε παρασύρονται εύκολα. Μια βόλτα λοιπόν όταν σβήνουν τα φώτα δείχνει πως αυτή η πόλη έχει αφεθεί στο χρόνο συνδυάζοντας μάλιστα το παρελθόν με το παρόν κακοσυντηρημένα και αυτό γιατί κανείς και κυρίως οι ιθύνοντες δεν μπορούν να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να αφουγκραστούν τις μικρές αλλά καίριας σημασίας αλλαγές που χρειάζονται. Ένα δέντρο που πρέπει να κλαδευτεί, ένα πεζοδρόμιο που χρειάζεται επιδιόρθωση,μια κυκλοφοριακή αλλαγή,μια προσεκτικότερη φροντίδα ενός ιστορικού κτιρίου προκειμένου να αναδειχθεί. Τούτη η πόλη έχει ιδιαίτερα στοιχεία και μικρές κρυμμένες γειτονιές. Κάθε γωνιά έχει να σου προσφέρει κάτι διαφορετικό, να σε παρασύρει σε μια ιστορία που μυρίζει καπνό και που φορά το χρώμα των παλιών αρχοντικών. Τούτη η καπνούπολη είναι γνωστή εξάλλου για τα παλιά αρχοντικά που είχε και όσα απέμειναν είναι μια πινελιά παραμυθιού και αρχιτεκτονικής κομψότητας. Ακόμα όμως και στα μικρά σπίτια που κρύβονται σε πέτρινα στενά υπάρχει κάτι το διαφορετικό που τραβά το βλέμμα, κάτι που αξίζει να προβληθεί. Ίσως να μην είναι τόσο ακατόρθωτο κανείς να "νοικοκυρέψει" και να αναδείξει τα θετικά στοιχεία που χει η πόλη του όποια και αν είναι αυτά . Χρειάζονται συλλογικότητα, θέληση και να μάθει να αγαπά τη πόλη του με τις ατέλειές της για να φροντίσει την αισθητική της αναβάθμιση...

Λένια Κουτέρη

Άραγε, πώς ζεσταίνεται η καρδιά;

Ο ουρανός είναι λες και τον έχεις φωτογραφήσει με σέπια κι η πόλη, όσο την περπατάς, σου δίνει ένα συναίσθημα ρομαντισμού, ακόμα και με τις πιο απίθανες αφορμές, όπως ένα μωρό που κυνηγά περιστέρια κι είναι πειθώ για σένα πως η επόμενη γενιά δε θέλει πόλεμο. Κι ίσως ο τρόπος να εξηγήσεις σε κάποιον κωφό την ομορφιά, τη δύναμη και την ένταση της μουσικής, είναι η ευτυχισμένη εικόνα ενός ερωτευμένου ζευγαριού, που φιλιέται πλάι στον Ερμή του Πραξιτέλους.

Μαρία Σχίζα

It’s snowtime, baby…!!!!!!

Λένε, πως πρέπει να χιονίσει για να δεις άσπρη μέρα!!!!!

Ε, ορίστε!!!!! Ήρθε η εποχή, που, αν δε βρέξει θα χιονίσει!!!!!!

Γελάς, ε;;;

Είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου, η εποχή που γυρνάς λίγο στο παιδί που ήσουν και τραγουδάς-τραγουδάς έστω κι από μέσα σου-με την ευχή μια μέρα το τραγούδι σου να γαληνέψει ανθρώπους που κουράστηκαν απ’ τον καιρό και νεράιδες με πληγές, κι ακόμα κορίτσια που δεν περιμένουν τον πρίγκηπα. Ήρθε η εποχή που κοιτάς το ταβάνι και ξέρεις ότι από πάνω κρύβει ουρανό.

Η εποχή όπου πάντα η ζωή, σαν έρωτας, ζεσταίνει το Χειμώνα μας!!!!

Μαρία Σχίζα

Τα αστεράκια…

 Η Στελλίνα είχε ανακτήσει τα κιλά που’ χε χάσει εξαιτίας της νευρικής ανορεξίας. Ο Χρήστος την είχε βοηθήσει πολύ σ’ αυτό, από την πρώτη μέρα που την είδε. Ήταν παιδοψυχίατρος και της είχε συνδέσει όρο με βιταμίνες με πόνο ψυχής, γιατί δεν ήθελε να την πονέσει.

Μετά μιλούσαν για τα πάντα, εκτός διατροφής, και μετά από πολύ καιρό, η Στελλίνα, άρχισε να τρώει σιγά-σιγά, φαγητά νοσοκομειακού τύπου και αργότερα, μικρή ποσότητα, όση άντεχε, κανονικών γευμάτων.

 Μια μέρα, ο Χρήστος ήταν στο ιατρείο του. Το επόμενο ραντεβού του, ήταν η Στελλίνα, που εκείνη τη μέρα, είχε ξεσπάσει κι έλεγε πως δε μπορεί να νιώθει άλλο άρρωστη, όλο νεύρα.  Τότε, ο Χρήστος της έκανε μια αστεία γκριμάτσα, σα να παρίστανε το μαέστρο σ’ όσα έλεγε, κι εκείνη, δεν κρατήθηκε και, γέλασε με την κατάσταση και με τον ίδιο τον εαυτό της.

-Έχουμε δύο αυτιά…

Μεγάλα, απ’ ότι βλέπω…

-Ναι, σα γαϊδουράκι είμαι, αυτοσαρκάστηκε η μικρή.

-Κι ένα στόμα, αντέτεινε ο Χρήστος.

Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει ν’ ακούμε δυο φορές,

και να μιλάμε μία.

Ύστερα κάνανε μια φιλική κουβέντα, σε σχέση με τη χρησιμότητα της φαρμακευτικής αγωγής, χωρίς βέβαια να μπορούν να αποφύγουν τους μικρούς λυγμούς της Στελλίνας.

-Είπες έχεις μεγάλα αυτιά, ε;; , είπε  ο γιατρός, και χωρίς να συνεχίσει, κατευθύνθηκε προς το λευκό συρτάρι του γραφείου του κι έβγαλε ένα μικρό «πιστολάκι piercing».

Η Στελλίνα τα’ χασε.

Ο Xρήστος πριν αποφασίσει σταθερά για την Ιατρική, είχε τατουατζίδικο και μαγαζί  όπου μπορούσε κάποιος να κάνει piercing!!!!!!!!

Της τρύπησε τ’ αυτιά και τα διακόσμησε με φαρμακευτικές μπιλίτσες!!!

-Είχες δεν είχες μου τα θύμησες τα νιάτα μου!

Αυτό να το ανοίξεις στο σπίτι, είπε και της έδωσε ένα κόκκινο κουτάκι από βελούδο, σε σχήμα καρδούλας.

Η μικρή στο δρόμο για το σπίτι, σφύριζε, τραγουδούσε, χόρευε, κράτησε όμως την υπόσχεσή της, και δεν το άνοιξε μέχρι να φτάσει.

Όταν τελικά έφτασε και το άνοιξε, είδε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια αστεράκια. Χάρηκε. Μα, πιο πολύ, χάρηκε με το σημείωμα που ήταν διπλωμένο λες και θα πήγαινε στον πόλεμο…

Αυτό, έγραφε:

Στελλίνα μου,

Stella, στα λατινικά, στα ιταλικά δηλαδή, σημαίνει «αστέρι».

Τα σκουλαρίκια αυτά ήταν της γιαγιάς μου, που’ χω κι εγώ τ’ όνομά της. Έτσι, μ’ έμαθε να θέλω να’ μαι χρήσιμος και… Χριστουγεννιάτικος, καμιά φορά. Δε θέλω να πονάω τους ανθρώπους, αλλά να τους δίνω χαρά. Ελπίζω να τα’ χω καταφέρει.

Να φοράς τα σκουλαρίκια και να θυμάσαι ότι δεν είσαι άρρωστη, άλλα η γλυκούλα αστρούλα μου.

Χρήστος.

Μαρία Σχίζα

Μετράμε αντιστρόφως…

Εικοσιεννέα μέρες μέχρι τον εορτασμό της Γέννησης του Θεανθρώπου, που χάρισε στην ανθρωπότητα τη δικαιολογία να τρώει 18 ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ με τον πρωινό καφέ.

Να τα λέμε κι αυτά…

Εικοσιεννέα μέρες που όλα είναι στολισμένα με τα χρώματα της Μοιραράκη κι όχι μόνο, και, ω, του θαύματος, το πνεύμα σε αγγίζει γιατί έχεις δει από παιδί « Τα Χριστούγεννα του θείου Σκρούτζ»;;;

Ή μήπως όχι;;;

Μήπως Χριστούγεννα για σένα και για μένα, σημαίνει όλοι οι φίλοι σου μαζί, κι ας βλέπετε και το Mάικ το Φασολάκη;;;

Μήπως σημαίνει πως γίνεσαι έστω και για λίγο η Έλσα και η Άννα του παραμυθιού, ή αντίστοιχα, ένας άλλος Τομ Σόγιερ σε ρόλο ξωτικού και βλέπεις στον ύπνο σου το σοκολατάδικο του Άη-Βασίλη;;;

Ας κρατήσουμε, έστω και καταχείμωνο, μια καλή εικόνα της Ελλάδας, που η καρδιά της χτυπά παντού, από τις μεγαλεπήβολες σκηνές του Λονδίνου, απ’ τη μέρα των Ευχαριστιών στην Αμερική, ως τα μικρά ξωκλήσια και τα κύματα της θάλασσας του Αιγαίου…

Κι ας περιμένουμε…

Γιατί, οι προσευχές μας και οι σκέψεις μας, δεν αφήνουν μόνο δάκρυα…

Αφήνουν και αγάπη.

Και ίσως γι’ αυτό, αξίζουν τον κόπο…

Μαρία Σχίζα

Η νύχτα των χρωμάτων…

 

Θέλω να βγούμε μια νύχτα στη βροχή και να χορεύουμε και γύρω μας να «σκάνε» άστρα που θα εκπέμπουν χιλιάδες χρώματα. Θέλω να έρθει αυτή η νύχτα των χρωμάτων. Για σένα. Για μένα. Για όλους όσοι θέλουν να αισθάνονται ερωτευμένοι. Να ισχύει αυτό που είπε ο Μπουκόφσκι: Θέλω ένα Δεκέμβρη με φώτα σβηστά, κι ανθρώπους αναμμένους. Μεθυσμένους, τολμηρούς, ονειροπόλους κι άλλο τόσο γαλήνιους, παραδομένους σ’ ένα μαγικό κόσμο από γυάλινους ιριδίζοντες μονόκερους και παλέτες που τις χρησιμοποίησαν ζωγράφοι, με την εσωτερική ευχή και την πεποίθηση ότι θα ξαναγίνουν παιδιά. Θέλω τη νύχτα με την ολόγιομη σελήνη στα σκαλιά των ποιητών, που θα’ ναι όλο βεγγαλικά και γύρω-γύρω χρώματα. Θέλω μια μέρα δροσερή κι ελεύθερη, γεμάτη απ’ το γαλάζιο ουρανό της.

Μαρία Σχίζα

The kid inside…

 Για όλους τους ανθρώπους υπάρχει ο εύκολος κι ο δύσκολος δρόμος.

Όλα λοιπόν, είναι θέμα επιλογής. Πρέπει να θέλεις να πεις «όχι» στη βία. Πρέπει να πεις «μπορώ να τρέξω μακριά».

Πρέπει να νιώσεις ξανά και ξανά την «Αλίκη των Θαυμάτων» εντός σου.

Πρέπει να θέλεις. Γιατί όλοι μάθαμε να κρύβουμε. Κι ευτυχώς, σύν τοίς ἄλλοις, όλοι κρύβουμε μέσα μας κι ένα παιδί. Απλά, ακόμα πιο ευτυχώς, κάποιοι δεν το κρύβουμε καλά.

Μαρία Σχίζα

Το σκουλαρίκι-«χορευτής»…!!!!!

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα σκουλαρίκι, που του άρεσε να χορεύει και ν’ ακούει μυστικά. Έκανε όλο πιρουέτες, κι ήταν κρεμασμένο, γαντζωμένο θα’ λεγες, πάνω σ’ ένα ροζ αυτάκι, που ήταν καλεσμένο, μαζί μ’ όλη του την παρέα, μάτια, μύτη, χείλια, χέρια, πόδια, στήθος μάρμαρο, καρδιά πατάτα, σ’ ένα κόκκινο πάρτυ. Το είπαν κόκκινο, όχι από την Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά επειδή ήταν αφιερωμένη η γιορτινή εκείνη βραδιά στα Χριστούγεννα. Στα Χριστούγεννα που είναι γιορτή με δώρα αγάπης και η αγάπη είναι προϊόν της καρδιάς μας, που είναι πάντα μεγάλη και, μάλλον κόκκινη. Το σκουλαρίκι λοιπόν, χόρευε από αυτάκι σε αυτάκι, άκουγε κι αποστήθιζε. Άκουγε ακόμα και τα μυστικούλια που πήγαζαν από την κόκκινη καρδιά του καθενός, με αποτέλεσμα, όταν έφυγαν από το πάρτυ, να τα ψιθυρίσει στην ιδιοκτήτριά του με ακρίβεια: ( ποιος βαριέται, ποιος είναι κουρασμένος και ποιος ερωτευμένος;). Έτσι, εκείνη μπορούσε να είναι πιο γενναιόδωρη και πιο ανοιχτή στην επικοινωνία και στις φιλίες της και να διαλέγει δώρα που θα ευχαριστούσαν ξεχωριστά τον καθένα τους. Καλά, αυτό δεν ήταν σκουλαρίκι, η Βασιλειάδου καφετζού ήταν… Και μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα, το σκουλαρίκι έπεσε απ’ το αυτί, πήγε στο δρόμο, η κυρία που το φορούσε δεν το ξανάδε ποτέ, παρόλο που το αναζήτησε γιατί το αγαπούσε. Και… η… «τύχη» του και… η… «καριέρα» του, άλλαξε ριζικά, γιατί το βρήκε ένα κοριτσάκι που ήταν σχεδόν μωρό, το κρέμασε  σαν ‘παραμάνα’ στο φουστανάκι της κούκλας του κι εκείνο έμαθε καινούργια μυστικά μέσα από τη μπέμπα που’ χε την κούκλα αγκαλιά και της εξιστορούσε καθημερινά τα… «ανδραγαθήματά» της…!!!!!!

Μαρία Σχίζα

Μάρκα, the best…!!!

-         Δεν έχω φίλους, δεν έχω φίλους σου λέω, ακουγόταν η φωνή του Ορφέα, πραγματικά ανήσυχη στο τηλέφωνο…

Η Μαρίσσα ψευτονευρίασε.

Αντί όμως να μαλώσουν, επιστράτευσε όλη της την υπομονή και το «μαύρο» της χιούμορ… Μεταξύ μας τώρα, δε θεωρούσε ούτε εκείνη φίλη του;;;;

Του’ πε λοιπόν:

-         Μην ανησυχείς, αφού όπως λες δεν έχεις φίλους, ούτε καν ΕΜΕΝΑ, θα σου φέρω το Bruce Willis να συζητήσετε…

-         Αστείο ήταν αυτό τώρα;; της αντέτεινε.

-         Ήταν μια αξιοπρεπής θα έλεγα, προσπάθειά μου, να αποτινάξω τη Μεγάλη Παρασκευή, από πάνω σου, τα κατάφερα;;;

-         Όχι, έκανε πεισματικά…

-         Καλά, κατά τις έξι τ’ απόγευμα, να’χεις έτοιμο κακάο με κουλουράκια γιατί θα’ ρθω. Α, και ξέθαψε και τίποτα μπαλίτσες του τένις. Λίγη άσκηση δε βλάπτει! Τhe show must go on, bro! Σού’ χω και μια έκπληξη… Φιλιά!

-         Βαριέμαι το τένις, να ξέρεις.

-         Κι εγώ.

Το ίδιο απόγευμα, η Μαρίσσα ήταν εκεί, όπως υποσχέθηκε.

Μαζί της κι ένα τοσοδούλι  κανελί κουταβάκι, που κάθε που το φώναζες «Μάρκα», γυρνούσε σα να σε περίμενε. Παρόλο που ήταν σχεδόν νεογέννητη, ενθουσιάστηκε με το μπαλάκι του τένις, κι ας μην το ξεχώριζε καλά-καλά.

-Μόνο αυτή ενθουσιάζεται με το τένις, γέλασε ο Ορφέας.

Η Μαρίσσα χάρηκε. Είχε πολύ καιρό να τον δει να χαμογελάει, κι ακόμα περισσότερο, να γελάει.

-Είναι Τhanksgiving, σήμερα και παρόλο που όλα αυτά είναι λίγο… «αμερικανιές», είπα να στη φέρω, να νιώσεις λίγο πιο…cosy την ατμόσφαιρα. Τη λένε «Μάρκα» κι είναι ένα μικράκι αξιαγάπητο!!!!

-Χμ, Μάρκα, Μάρκα, the best, έκανε ο Ορφέας. Έλα, εδώ κουκλάκι, γιατί, η Μαρίσσα από’δω είναι μια «μάρκα», «μάρκα ‘μ’ έκαψες’!!!!!!!»… Γέλασαν κι οι δυο με την ψυχή τους και κανείς τους δεν ένιωσε ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΜΟΝΟΣ!!!!!!!

Μαρία Σχίζα

Blowing a kiss which lasts forever…!!!!!!

 Η Ερμίνα πιστεύει πολύ στη δυναμική του να εμπνέεις. Τόσα χρόνια δασκάλα, της αρέσει να «γκρεμίζει» τα τείχη που δημιουργούν διαφορές και να χτίζει γέφυρες καλοσύνης.

Πάντα λέει πως οι πνεύμονες γεμίζουν οξυγόνο, όταν στέλνεις ένα φιλί εκεί που ανήκει. Και πως δε γεμίζει κάποιος αντλώντας εμπειρίες από τον εαυτό του και μόνο. Η επικοινωνία είναι ένα σημαντικό κομμάτι για την εκπαίδευση και την ψυχολογία των παιδιών, έτσι η Ερμίνα χρησιμοποιεί τη μουσική για να «αλιεύσει» εγγενή ταλέντα των μαθητών της και να τους ενσταλάξει το ενδιαφέρον για να τα καλλιεργήσουν μέσω της μάθησης. Έτσι, φτιάχνει μικρά κωμικά αυτοσχέδια στιχάκια για όλα τους τα μαθήματα, και, μ’ αυτόν τον «επαναστατικό» τρόπο, ενθουσιάζει τα παιδιά, κάνει «παραστατική διδασκαλία» και τα ωθεί πιο αποτελεσματικά στον κόσμο της γνώσης.

Μαρία Σχίζα

Love is all you give…

Η ζωή στέλνει πάντα αμφίσημα μηνύματα κι έρχεται να σε «μαλακώσει», να μας «μαλακώσει» τον όποιο πόνο και να μας δείξει πως ο μόνος τρόπος κι ο μόνος δρόμος να «περπατήσουμε» στην ευτυχία, που πηγάζει απ’ την αγάπη, είναι να την εξωτερικεύσουμε. Να τη χαρίσουμε. Να δημιουργήσουμε κόσμους γεμάτους από μια ζωή που δε θα γνωρίζει τίποτα άλλο, εκτός αυτής. Και οι χαρούμενες στιγμές θα μοιάζουν λιλιπούτεια λουκουμάκια όλο ζάχαρη, που θ’ αφήνουν στον ουρανίσκο ένα γλυκό ουρανό, που θα εκφράζει το μήνυμα, ότι το να δίνεις, να δωρίζεις, είναι αυτό που σε «γεμίζει» και η αγάπη το μόνο πράγμα που δεν άφησε κανέναν φτωχότερο.

Μαρία Σχίζα

"Ένα μέρος"

...Ανέκαθεν έψαχνα μια αφορμή να μιλήσω για το χωριό μου. Όχι όμως στερεοτυπικά δίνοντας πληροφορίες για την ιστορία, τη γεωγραφία ή την μορφολογία του αυτό το έχουν κάνει άλλοι πολύ καλύτερα και με μεγαλύτερη επιτυχία. Ο σκοπός είναι η περιγραφή του ιδεατού αυτού που είναι βίωμα ψυχής για τον καθένα. Υπάρχει λοιπόν ένα μέρος κάπου μακριά από τα μάτια των πολλών που είναι ασπίδα ψυχής και νου. Ένα μέρος που ζει το παιδί που αφήσαμε όταν ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τον μεγάλο του μυαλού μας. Ένα μέρος που οι αναμνήσεις δε τρομάζουν,δε πληγώνουν αλλά χορεύουν γλυκά,αγκαλιά με τις "καψαλήθρες" από τ'αναμμένο τζάκι. Εκεί παρελθόν και παρόν ζουν αρμονικά αποδεχόμενα το μέλλον. Είναι το μέρος που το βλέμμα χαμηλώνει και βρίσκει πάντα λύτρωση και συγχώρεση. Είναι εκεί που η λέξη "μάνα" συναντά τη λέξη "αγκαλιά". Εκεί που οι πιο " δικές" μας ευχές βρίσκουν ακόμα καταφύγιο. Χωριό μια λέξη που ηχεί σαν υπόσχεση όπως αυτή που δίνει αποβραδίς η δύση στην ανατολή...

Λένια Κουτέρη

Το όνειρο…!!!

Με λένε Μαίρη, απ’ το μ’ αρέσει να ξυπνάω μεσημέρι, και, συνήθως, όταν γράφω, έχω πυρετό…

Σαράντα και μισό…

Γι’ αυτό βγαίνουν έτσι ζαβά τα κείμενα… 

Στην αρχή, που λες, βλέπεις την Παναγιωταρέα, και λες,  « Αχ, ένας Ευχούλης!»…

Μετά, παίρνεις μια αντιβίωση των 500mg ενδοφλεβίως, για να «πέσει» ο πυρετός, και στο κεφάλι σου σχηματίζεται «ομιλούν συννεφάκι-φουσκίτσα»: Νομίδω πωθ είδα ένα γατούλη , αλλά στην καλύτερη, βλέπεις ένα γιατρούλη, και, να ζει κανείς, ή να μη ζει, και να παίζεις ,να νιώθεις, να ζεις, μη φύγεις, μη χαθείς , και τα τοιαύτα, κι άλλα τέτοια πολλά και τρελά δηλαδή, και, τσουπ, περνάει ο πυρετός, και, να’ μαι, να βγαίνω στην αλάνα, εεε, στη σκηνή εννοώ, να παίζω με τους φίλους μου…!!!!!!!

Μαρία Σχίζα