Τα θρεπτικά βουνά και το παχουλό δελφινάκι…!!!

Η μαμά κάθε καλοκαίρι μέχρι να μεγαλώσω έφτιαχνε θρεπτικά βουνά, από τυρί-κρέμα και ψωμάκι…

Τότε δεν τα έτρωγα. Τώρα, τα έχω στην κυριολεξία, ψωμοτύρι.

Τέλος πάντων… Εκεί που δεν έτρωγα τα συγκεκριμένα βουναλάκια και τις άλλες φρουτοκρεμοειδείς μαμαδίστικες συνταγές, που υψώνονταν σε κουταλίτσες-«ελικοπτεράκια» με αστεράτη λαβή, και, μου έλεγε ιστορίες από το μέλλον για κοριτσάκια που, επειδή είναι beauty-free, ξεσηκώνουν τα duty-free, ανακάλυψα τα βιβλία.

Στο τέλος του πιάτου λοιπόν, υπήρχε ένα παχουλό δελφινάκι, κι εγώ μεγάλωνα, μεγάααλωνα, μεγάλωνα και τελείωνα μαζί με το φαγητό μου, «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού»,τις «20 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα», τον τρυφερό «Μάγκα», τα «Πέντε παιδιά κι ένα βουνό» και άλλες μαγικές παραμυθο-ιστορίες που γέμιζαν τα καλοκαίρια και τα μεσημέρια με… λάμψη από «Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι», και δύναμη από χέρια που δεν ξέρουν άλλο, από το να γράφουν ιστορίες, που αγκαλιάζουν τις ψυχές, ημερώνοντας τα λάθη και τα πάθη τους. Η γραφομηχανή φανταζόμουν πως είναι ένα μαγικό, μουσικό κουτί, που το ορίζεις όμως, πειράζοντάς του τα πλήκτρα. Όπως ο μπαμπάς, που μ’ έβαζε στο πιάνο, και μου διάβαζε τις νότες από « Το κοκοράκι», κι εγώ, έκανα πολλά «κοκοράκια» στη φωνή μου μέχρι να τις μάθω.

Κι ύστερα, ο μπαμπάς… γινότανε πιλότος και μ’ έπαιρνε τη μαγική εκείνη «αγκαλιά-αεροπλανάκι», που έφτανε ως τον ουρανό. Ψηλά, πολύ ψηλά, όπου κι η αγάπη μου για εκείνον και τη μάνα μου, μέχρι και σήμερα. Σήμερα, μπαίνει ο Σεπτέμβρης, η εποχή του Τρύγου, και λέω να έρθεις σπίτι για να τον υποδεχτούμε γλυκά, φτιάχνοντας και τρώγοντας κέικ μερέντας, μεταξύ αστείων και μπόλικης αμπελοφιλοσοφίας.

Καλό μήνα και καλό Φθινόπωρο!!!

Μαρία Σχίζα